Duch Święty

Z Wikipedii

Duch Święty w postaci gołębia widoczny na witrażu

Duch Święty (hebr. רוח הקודש Ruah haqodesh) – w religii chrześcijańskiej trzecia Boska Osoba Trójcy Świętej, pochodząca od Ojca (wg większości Kościołów Zachodnich, również od Syna – zob. filioque), równa Im obu co do bóstwa i majestatu. Według niektórych doktryn antytrynitarskich nie jest to osoba równa Bogu, często także uważana jedynie za przejaw działalności Bożej.

[edytuj] Duch Święty w Starym Testamencie

Duch Święty pojawia się wedle części komentatorów w Starym Testamencie już w drugim wersecie Księgi Rodzaju: "(...) a Duch Boży unosił się nad wodami", jednakże należy przyjąć, iż użyte pojęcie ruah należy rozumieć jako wiatr, powiew, powietrze lub tchnienie. W dalszych księgach pojawia się jednak bardzo rzadko (por. Ps 104, 30). Mimo wszystko chrześcijanie wierzą, że prorocy mówili za sprawą właśnie Ducha Świetego, co znalazło swój wyraz w powszechnym wyznaniu wiary: "(...) i mówił przez proroków (...)", por. 1 Sm 10, 6. Same zaś księgi prorockie stanowią większą część Starego Testamentu.

W Iz 11,2 wymieniane są następujące dary Ducha Świętego:^[1]

mądrości,
rozumu,
rady,
męstwa,
wiedzy,
bojaźni Pańskiej.

Pełnia darów wyrażana jest tu przez trzy pary tychże. Przyjęta w teologii i liturgii liczba siedmiu darów Ducha Świętego (siedem było dla Izraelitów liczbą doskonałą) powstała stąd, że powtarzany w wierszu trzecim hebrajski wyraz "bojaźń", został przetłumaczony w Septuagincie oraz Wulgacie jako "pobożność"^[2].

[edytuj] Duch Święty w Nowym Testamencie

Pierwsze objawienie Ducha Świętego ma miejsce podczas chrztu Jezusa. Wówczas Duch Święty objawił się pod postacią białej gołębicy i zwyczajowo tak się go przedstawia na wszelkich obrazach.

Jezus nazywa Go "Duchem-Pocieszycielem" (gr. Parakletos – Obrońca, np. w sądzie; w opozycji do Diabolos – Oskarżyciela: por. Ap 12, 10de) oraz "Duchem Prawdy" (por. J 15, 26-27) i obiecuje go zesłać na apostołów jako pomoc po swoim Wniebowstąpieniu. Wydarzenie to miało miejsce pięćdziesiąt dni po Jego śmierci (zob. Zesłanie Ducha Świętego), kiedy Duch objawił się poprzez języki ognia nad głowami apostołów oraz przez podmuch silnego wiatru, który nawiedził pomieszczenie w którym przebywali. Odtąd apostołowie odważnie rozpoczęli głoszenie Ewangelii na całym świecie, co trwa po dziś dzień. Dodatkowo Jezus przyrzekł, że w chwili prześladowań Duch pomoże stawić czoła wrogom (por. Mt 10, 19-20).

"Idźcie więc i czyńcie uczniami wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego" (Mt 28, 19)

[edytuj] Charyzmaty

W Nowym Testamencie oraz w późniejszej Tradycji (por. 1Kor 12) wyróżniono następujące dary Ducha Świetego – tzw. charyzmaty:

mądrości słowa (np. dla przekazywania Ewangelii),
poznania (np. przyczyny choroby, grzechu),
wiary (szczególny rodzaj wiary np. pozwalający na wskrzeszanie umarłych),
prorokowania (czyli przekazywania słów od Boga),
języków (dar mówienia obcymi językami – tzw. glosolalia),
tłumaczenia języków,
uzdrawiania fizycznego i psychicznego,
czynienia cudów,
rozpoznawania duchów.

Dary Ducha Świętego, zwane również darami łaski (nie można na nie zasłużyć uczynkami) są nadprzyrodznym wyposażeniem Kościoła, jako zgromadzenia wiernych w celu jego uświęcania i podniesienia jakości życia chrześcijan poprzez wzajemną nimi posługę.