Ebionici
Z Wikipedii
Ebionici to nurt judeochrześcijański, rozpowszechniony zwłaszcza w Transjordanii i Syrii w pierwszych wiekach ery chrześcijańskiej. Ebionitów (z hebrajskiego ebjonim - "ubodzy") charakteryzowała postawa silnej opozycji wobec hellenizmu, a zwłaszcza niechęć do św. Pawła z Tarsu, który, według nich, był odpowiedzialny za oddalenie chrześcijan od integralności prawa Mojżeszowego i od Chrystusa.
Doktryna ebionitów przedstawia się niejasno. Odrzucili nie tylko chrystologię Pawłową, ale zakotwiczeni w surowym monoteizmie, uważali Chrystusa za wielkiego proroka, lecz nie za Syna Bożego, kultywując żywe aspiracje mesjańskie.
W pierwszej połowie II w. jedna z tych grup opracowała Ewangelię ebionitów, z której pozostały tylko fragmenty. Ebionici zostali częściowo wchonięci przez pierwsze Kościoły gnostyckie, a ostateczny zanik tego ruchu wydaje się łączyć z arabską inwazją na Syrię w 637 roku.
