Eugeniusz IV

Z Wikipedii

Eugeniusz IV

Imię łacińskie	Eugenius PP. IV
Data wyboru	3 marca 1431
Imię i nazwisko	Gabriele Condulmaro
Urodzony	1383 Wenecja, Włochy
Zmarł	23 lutego 1447 Rzym, Włochy

Papież Eugeniusz IV, (Gabriele Condulmaro), (ur. 1383 w Wenecji - zm. 23 lutego 1447 w Rzymie); papież od 3 marca 1431 do 23 lutego 1447.

[edytuj] Początki służby Kościołowi

Urodził się w Wenecji w 1383 roku. W młodości przywdział habit augustianów, jednak dzięki bliskiemu pokrewieństwu z Grzegorzem XII (Gabriele był jego siostrzeńcem) błyskawicznie wspinał się po hierarchicznej drabinie. Grzegorz XII mianował go biskupem Sienny, a 12 maja 1408 roku kardynałem-prezbiterem.

Uczestniczył w obradach soboru w Konstancji. Decyzją Marcina V został legatem w Bolonii i Marchii Ankony.

[edytuj] Elekcja i spór z kardynałami

3 marca 1431 roku został wybrany na Stolicę Piotrową i przybrał imię Eugeniusza IV. Tuż po elekcji uległ presji kardynałów i wydał bullę, w której zobowiązał się do współpracy z nimi w zarządzaniu Kościołem oraz do przestrzegania uchwał soboru w Bazylei. Już w dzień po koronacji uznał to postanowienie za wymuszone.

23 lipca 1431 roku otworzył sobór w Bazylei, zwołany jeszcze przez Marcina V, jednak decyzje tam podjęte stanowczo osłabiły jego pozycję. Eugeniusz IV sobór rozwiązał i zapowiedział, że w ciągu półtora roku zwoła kolejny. Kardynałowie byli niezadowoleni z takiego przebiegu wydarzeń i nie przerwali obrad, podpierając się uchwałami Soboru w Konstancji. Dwuletni spór został zakończony za pośrednictwem koronowanego na cesarza Zygmunta Luksemburskiego. Ostatecznie, Eugeniusz IV uznał Sobór w Bazylei za legalny.

[edytuj] Rebelia

W maju 1434 wybuchła antypapieska rebelia wywołana ograniczeniami uprawnień kardynałów i odebraniem majątków kościelnych rodzinie Colonnów, spokrewnionej z Marcinem V.

Eugeniusz IV uciekł do Florencji. Stamtąd, dzięki pomocy rządzącej Toskanią rodziny Medyceuszy, przez dziewięć lat rządził Kościołem.

[edytuj] Sobór w Ferrarze i jego skutki

Eugeniusz IV przeniósł obrady soboru do Ferrary, gdzie zjechać mieli dostojnicy bizantyjscy, w celu zaproponowania pojednania między Kościołami oraz z prośbą o pomoc w walce przeciw Turkom Osmańskim.

Obrady z powodów finansowych i niebezpieczeństwa zarazy przeniesiono do Florencji, gdzie zawarto unię kościelną z kościołem prawosławnym. Bizantyjczycy uznali prymat papieża i poprawność formuły filioque, o pochodzeniu Ducha Świętego od Ojca i od Syna. Kardynał Julian Cesarini zorganizował przeciw Turkom krucjatę, której przewodził król Polski i Węgier Władysław III Warneńczyk. Wyprawa ta zakończyła się klęską w bitwie pod Warną.

W Bazylei pozostali zbuntowani kardynałowie, którzy 25 czerwca 1439 roku ogłosili Eugeniusza IV heretykiem, wybrali antypapieża- Feliksa V, a wyższość soboru nad papieżem uznali za prawdę wiary.

[edytuj] Ostatnie lata

Eugeniuszowi IV nie udało się doprowadzić do zakończenia wojny stuletniej, a jego proniemiecka polityka spowodowała, że francuskie duchowieństwo ogłosiło tzw. sankcję pragmatyczną. Był to zbiór dekretów ograniczających władzę papieża.

We wrześniu 1443 roku papież powrócił do Rzymu.

Zmarł 23 lutego 1447 roku i został pochowany w Rzymie w kościele S. Salvatore in Lauro.