Eugeniusz Stasiecki

Z Wikipedii

Eugeniusz Stasiecki
Piotr Pomian

Życie	kapitan
Urodził się	19 lutego 1913 Radom
Zmarł	16 sierpnia 1944 Warszawa
Kariera
W służbie od
Pełniona funkcja	zastępca dowódcy ds. wychowawczych w Batalionie "Zośka"
Główne wojny i bitwy	powstanie warszawskie, II wojna światowa
Odznaczenia
Virtuti Militari Krzyż Walecznych Krzyż Walecznych

Eugeniusz Stasiecki ps. Piotr, Poleski, Piotr Pomian (ur. 19 lutego 1913 w Radomiu, zm. 16 sierpnia 1944 w Warszawie) – harcmistrz, jeden z najwybitniejszych instruktorów harcerskich Szarych Szeregów, kapitan AK, poległ w powstaniu warszawskim walcząc w harcerskim Batalionie "Zośka".

Urodził się 19 lutego 1913 w Radomiu, jako syn Tadeusza Stasieckiego – robotnika w hucie szkła i Beaty Augustynek.

Od 1927 uczył się w Państwowym Seminarium Nauczycielskim Męskim w Radomiu i tam w maju 1932 otrzymał dyplom nauczyciela publicznych szkół powszechnych. Był kolejno nauczycielem w Powszechnej Szkole Wyznaniowej dla dzieci żydowskich w Radomiu, od 1933 w Szkole Powszechnej w Cykarzewie pod Częstochową, a po ukończeniu Dywizyjnego Kursu Podchorążych Rezerwy przy 24. pp w Łucku (wrzesień 1934 – październik 1935) w Szkole Powszechnej nr 21 w Częstochowie.

W czasie nauki w seminarium działał w III Radomskiej Drużynie Harcerzy im. Tadeusza Kościuszki. W 1931 wchodził w skład delegacji Chorągwi Radomskiej ZHP na Zlot Skautów Słowiańskich w Pradze. Zorganizował w Radomiu i następnie prowadził Drużynę Harcerzy przy Średniej Szkole Technicznej, założył również Drużynę Harcerzy w Cykarzewie, zaś w Częstochowie prowadził Drużynę Harcerzy i był instruktorem w hufcu częstochowskim. Od 1937 komendant I Hufca Męskiego w Częstochowie.

W kampanii wrześniowej 1939 walczył jako dowódca plutonu w stopniu podporucznika rezerwy w składzie 74. pułku piechoty 7. Dywizji Piechoty.

W czasie okupacji niemieckiej nadal pracował jako nauczyciel w Szkole Powszechnej nr 21 w Częstochowie, a od listopada 1939 był jej kierownikiem. Kiedy w kwietniu 1941 otrzymał od władz niemieckich zakaz pracy w szkolnictwie, krótko pracował jako robotnik w hucie "Stradom".

W konspiracji od października 1939 jako organizator Roju "Obraz" (częstochowskiego samodzielnego Hufca Szarych Szeregów). Poszukiwany przez Gestapo, od lipca 1941 ukrywał się w leśniczówce koło Włoszczowy.

Jesienią 1941 ściągnięty przez Naczelnika Szarych Szeregów hm. Floriana Marciniaka przybył do Warszawy. Mieszkał jako sublokator przy ul. Kazimierzowskiej 85 i przy ul. Promyka. Początkowo był wizytatorem, a od stycznia 1943 szefem Głównej Kwatery Szarych Szeregów "Pasieki", pod pseudonimem "Piotr Pomian". W okresie październik 1943 - marzec 1944 kierował także III kursem Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty Szarych Szeregów "Agricola" w stopniu porucznika rezerwy.

Członek ścisłej 6-osobowej Głównej Kwatery Harcerzy od jesieni 1943, w czerwcu 1944 został zastępcą naczelnika Szarych Szeregów "Orszy". Jednocześnie z ramienia "Pasieki" wizytator Grup Szturmowych Szarych Szeregów, a od wiosny 1944 oficer oświatowo-wychowawczy w baonie AK "Zośka".

W lipcu 1944 obronił pracę magisterską z pedagogiki na tajnej Wolnej Wszechnicy Polskiej.

W powstaniu warszawskim delegat Szarych Szeregów przy Oddziałach Dyspozycyjnych "Broda 53" Kedywu Komendy Głównej Armii Krajowej. Brał udział w walkach batalionu "Zośka", w którym był zastępcą dowódcy d/s wychowawczych.

Na Powązkach Wojskowych

Poległ 16 sierpnia 1944 dowodząc natarciem dwóch plutonów w okolicy ul. Stawki (getto). Pośmiertnie awansowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z 15 sierpnia 1944.

Oficer rezerwy piechoty WP: podporucznik 1937, porucznik 3 maja 1944, kapitan 15 sierpnia 1944.