Harald Hein

Z Wikipedii

Harald III Hein (duń. Harald 3. Hén) (? - 17 kwietnia 1080) - król Danii w latach 1074 - 1080, syn Swena Estrydsena.

Zanim został królem, Harald przewodził w roku 1069 ostatniemu najazdowi Wikingów na Anglię. Okazją do wykorzystania miało być niezadowolenie Anglików z rządów normandzkiego najeźdźcy Wilhelma Zdobywcy. Najazd jednak nie powiódł się i Harald powrócił do Danii, gdzie po śmierci ojca został koronowany na króla.

Pomijając drobne konflikty z braćmi Erykiem Dobrym i Kanutem Świętym (wspieranych przez króla Norwegii Olafa Kyrre Pokojowego) czas panowania Haralda był czasem pokoju. Król utrzymywał nawiązane przez swojego ojca dobre stosunki z kościołem i papieżem (który popierał go w konfliktach z braćmi). Harald został również zapamiętany jako przyjazny chłopom, ponieważ często rozsądzał konflikty na korzyść ich, a nie możnych. Udostępnił również lasy królestwa dla wszystkich jego mieszkańców i zmodernizował system monetarny kraju.

Przydomek Haralda - Hein, Hén - oznacza kamień wygładzony przez rzekę, i wskazywać ma na słabość króla. Prawdopodobnie został on mu nadany przez zwolenników Kanuta Świętego.

Harald zmarł bezdzietnie 17 kwietnia 1080. Pochowany został w katedrze w Skanii.

Poprzednik Swen Estrydsen

król Danii 1074 - 1080

Następca Kanut IV Święty