Henri La Fontaine

Z Wikipedii

Henri-Marie La Fontaine (Lafontaine, ur. 22 kwietnia 1854, zm. 14 maja 1943) – prawnik belgijski, laureat Pokojowej Nagrody Nobla 1913.

Studiował prawo na Wolnym Uniwersytecie w Brukseli, praktykował jako prawnik od 1877. Był uznanym ekspertem prawa międzynarodowego, od 1893 wykładał na Nowym Uniwersytecie w Brukseli. W 1895 został wybrany senatorem z ramienia Partii Socjalistycznej. W tym samym roku współtworzył Międzynarodowy Instytut Bibliograficzny w Brukseli (z P. Otletem).

Współpracował z Międzynarodowym Stałym Biurem Pokoju, działał na rzecz zwołania haskich konferencji pokojowych w 1899 i 1907. Od 1907 był przewodniczącym Międzynarodowego Stałego Biura Pokoju. W 1919 wchodził w skład delegacji belgijskiej na Konferencję Pokojową w Paryżu, następnie członek Zgromadzenia Ligi Narodów (1920-1921). Prace w międzynarodowym ruchu pacyfistycznym przyniosły mu Pokojową Nagrodę Nobla w 1913.

Był inicjatorem powstania Światowego Centrum Intelektualnego (Centre Intellectuel Mondial), przekształconego później w Instytut Współpracy Intelektualnej przy Lidze Narodów. Proponował utworzenie szeregu instytucji współpracy międzynarodowej – światowej szkoły i uniwersytetu, parlamentu światowego, międzynarodowego trybunału sprawiedliwości.

Pracował nad uporządkowaniem materiałów historycznych arbitrażu międzynarodowego, opracował indeks alfabetyczny do drugiego wydania Classification decimale universalle (1927), założył pismo "La Vie Internationale". W latach 1919-1932 był wiceprzewodniczącym Senatu Belgii.

[edytuj] Źródła

• Beata Tarnowska (red.), Nagrody Nobla. Leksykon PWN, Warszawa 2001
• sylwetka Henriego La Fontaine w języku angielskim