Józef (Biblia)

Z Wikipedii

Józef (hebr. יוֹסֵף; arab. يوسف Jusuf) – patriarcha biblijny, syn Jakuba i Racheli.

Jako ukochany syn był znienawidzony przez braci, którzy zamierzali go zabić, ale ostatecznie sprzedali w niewolę Izmaelitom, donosząc ojcu, że został zabity przez dzikie zwierzę. Sprzedany przez Izmaelitów do Egiptu, gdzie stał się niewolnikiem Potifara – dowódcy straży przybocznej faraona. Żona Potifara oskarżyła go fałszywie o próbę gwałtu, co zaprowadziło go do więzienia. W więzieniu zasłynął trafną interpretacją snów współwięźniów przepowiadając jednemu z nich powrót do dawnych godności, a drugiemu śmierć. Kiedy faraon miał we śnie tajemniczą wizję siedmiu krów chudych i siedmiu krów tłustych, wezwano Józefa na dwór, gdzie wyjaśnił, że krowy symbolizują lata dobrych zbiorów i nieurodzajów. Zaproponował też władcy gromadzenie zapasów żywności w oczekiwaniu na siedem lat nieurodzajów. Faraon ustanowił wtedy Józefa zarządcą całego Egiptu, nadając mu imię Safnat Penaech i żeniąc go z córką egipskiego kapłana, Asenat (z którą miał dwóch synów: Efraima i Manassesa).

Józef zgromadził podczas siedmiu lat dobrych zbiorów znaczne zapasy zboża, które później sprzedawał w latach głodu. Głód zmusił też jego ojca, Jakuba, do wysłania dziesięciu synów do Egiptu w celu nabycia zboża. Józef początkowo oskarżył ich o szpiegostwo i uwięził Symeona, ale przy drugiej wizycie dał się poznać i przebaczył swoim braciom. Następnie sprowadził ojca i całą rodzinę do Egiptu. Józef w okresie głodu wykupił dla faraona większość ziem, zmieniając egipskich właścicieli w dzierżawców.

	ojciec: Jakub	Postać biblijna Występuje w księgach: Rdz	synowie: Efraim i Manasses