Katakumby
Z Wikipedii
Katakumby (z gr. jama, wydrążenie) – system podziemnych korytarzy w Rzymie powstałych w wyniku wydobycia tufu, który wchodził w skład systemu obronnego miasta. Później, w okresie prześladowań pierwszych chrześcijan, miejsce potajemnych spotkań, modlitw oraz miejsce pochówku początkowo wyznawców wszystkich religii, później tylko chrześcijan. W średniowieczu o katakumbach zapomniano. Terminu zaczęto używać dla podziemi kościołów, kaplic cmentarnych, w których chowano umarłych (IX w. Pierwsze katakumby – podziemne cmentarze, powstały w Rzymie w okresie od I w. do IV w.. Zmarłych chowano w niszach grobowych wzdłuż korytarzy lub w większych komorach, kaplicach. Ściany zdobiono freskami, stiukami, marmurem – symbolami związanymi z religią chrześcijańską (ryby, winogrona, ptaki). W V wieku zaprzestano chowania zmarłych, katakumby stały się miejscem oddawania czci męczennikom i modlitw. Od VII wieku (za czasów Papieża Honoriusza I) rozpoczęto przenosić relikwie do kościołów. Proces ten w połączeniu z grabieżami przyczynił się do licznych zniszczeń. Ponowne odkrycie katakumb nastąpiło w 1849 r. (Giovanni Battista De Rossi).
Nazwa katakumby odnosi się także do grobowców Egipskich. Budowane one były (podobnie jak i kolumbaria) w I Okresie Przejściowym i w Średnim Państwie.
[edytuj] Zachowane katakumby:
- Rzym
- św. Kaliksta przy Via Appia (powstały jako pierwsze)
- św. Agnieszki i św. Pryscylli przy Via Nomentana
- św. Domitylli przy Via delle Sette Chiese
- św. Giordanii przy Via Salaria
- Neapol – św. Januarego
- w Syrakuzach (IV–V w.) przy kościele San Giovanni
- Rabat (Malta)
Paryskie katakumby – system podziemnych korytarzy, pozostałość po wydobyciu wapieni użytych do budowy między innymi katedry Notre-Dame de Paris i Chatres.
Odeskie katakumby – system podziemnych korytarzy pod Odessą na Ukrainie, wykorzystywany przez komunistyczną partyzantke w czasie II wojny światowej.
