Kazimierz Makarczyk
Z Wikipedii
Kazimierz Makarczyk (ur. 1 stycznia 1901 roku w Warszawie, zm. 27 maja 1972 roku w Łodzi) - polski szachista, złoty medalista olimpijski.
Makarczyk ukończył studia filozoficzne na Uniwersytecie Warszawskim. Jako student chętnie uczestniczył w szachowym życiu stolicy, po zakończeniu studiów zaliczał się do najsilniejszych warszawskich szachistów. Brał udział w pierwszych indywidualnych mistrzostwach Polski w 1926 roku, które ukończył na dziesiątym miejscu. Rok później odniósł wielki sukces zajmując trzecią lokatę w mistrzostwach Polski w Łodzi, za dwoma arcymistrzami, Akibą Rubinsteinem i Ksawerym Tartakowerem. W 1928 roku był liderem polskiej drużyny na olimpiadzie szachowej w Hadze, na której Polacy zdobyli brązowe medale. Barwy narodowe bronił w następnych czterech, znacznie silniej obsadzonych olimpiadach. Ogółem na pięciu olimpiadach zdobył wraz z drużyną jeden złoty, jeden srebrny i dwa brązowe medale, rozegrał 68 partii z wynikiem procentowym 59,6% (+25 -12 =31). W 1936 roku był w składzie polskiej reprezentacji na nieoficjalnej olimpiadzie towarzyszącej Igrzyskom Olimpijskim w Berlinie. Polska drużyna zajęła na niej drugie miejsce, za reprezentacją Węgier.
Po II wojnie światowej Makarczyk był jednym z nielicznych przedwojennych mistrzów, którzy kontynuowali szachową karierę w kraju. W latach 1946 - 1954 brał udział we wszystkich finałach mistrzostw Polski. W 1948 roku w Krakowie w doskonałym stylu zdobył tytuł mistrza Polski, wyprzedzając Stanisława Gawlikowskiego i Bogdana Śliwę. Bliski powtórzenia tego sukcesu był w 1952 roku, gdy w finale mistrzostw podzielił pierwsze miejsce ze Śliwą. W bezpośredniej sześciopartiowej dogrywce uległ jednak rywalowi 2-4. W tymże roku przeżył jedno z największych życiowych rozczarowań. Wspólnie z Gawlikowskim został wykluczony ze składu polskiej reprezentacji na olimpiadę szachową w Helsinkach jako element politycznie niepewny. Byłby w drużynie drugim, obok Kazimierza Platera, mistrzem międzynarodowym, który to tytuł przyznała mu w 1950 roku Międzynarodowa Federacja Szachowa. Prawomyślni zmiennicy, Andrzej Pytlakowski i Władysław Litmanowicz wspólnie zdobyli na olimpiadzie jeden punkt, remisując po jednej partii i przegrywając wszystkie pozostałe.
Po 1954 roku Makarczyk coraz rzadziej występował w turniejach, poświęcając swój czas na szkolenie młodzieży. Ze względu na bogate doświadczenie i sportową klasę był wysoko cenionym trenerem. Jako szachista reprezentował dojrzały, pozycyjny styl gry. Cieszył się dużym autorytetem, budził szacunek niezwykłą skromnością i kulturą osobistą oraz zamiłowaniem do czystej gry.
