Ludwik Rydygier
Z Wikipedii
Ludwik Rydygier (1850-1920), polski lekarz, chirurg.
Urodził się we wsi Dusocin koło Grudziądza w zaborze pruskim. Od najmłodszych lat jawnie demonstrował swoje polskie pochodzenie.
W latach 1859-1861 uczył się w gimnazjum w Chojnicach, następnie w gimnazjum w Chełmnie, które ukończył w 1869. W latach 1869-1878 studiował medycynę w Greifswaldzie.
Po studiach prowadził prywatną praktykę w Chełmnie. Tam też napisał wiele prac naukowych z chirurgii.
W 1887 został powołany na katedrę chirurgii Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W 1897 został zaproszony na kierownika nowej, katedry i kliniki chirurgii Uniwersytetu Lwowskiego.
Był jednym z najwybitniejszych ówczesnych polskich, a także światowych chirurgów. W roku 1880 pierwszy w Polsce, a drugi na świecie (opisał pierwszy) zabieg wycięcia odźwiernika z powodu raka żołądka, a 1881 pierwszy w świecie zabieg resekcji żołądka z powodu owrzodzenia. W 1884 wprowadził nową metodę chirurgicznego leczenia choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy za pomocą zespolenia żołądkowo-jelitowego. Rydygier był autorem (1900) oryginalnej metody usuwania gruczolaka gruczołu krokowego i wielu innych technik operacyjnych.
Był dziekanem Wydziału Lekarskiego i w latach 1901/1902 - rektorem Uniwersytetu Lwowskiego. Wychował wielu znakomitych chirurgów, przyszłych profesorów. W roku 1889 zorganizował pierwszy w Polsce zjazd chirurgiczny. Zjazdy te w 1921 dały początek Towarzystwu Chirurgów Polskich. Nie opuścił Lwowa, gdy zaproponowano mu przejście na Uniwersytet Karola w Pradze. Był wybitnym chirurgiem, odznaczył się jako świetny operator, inicjator nowych metod, utalentowany organizator. Niektóre wprowadzone przez niego metody operowania żołądka, raka odbytnicy, amputacji, kardiochirurgii, ortopedii, chirurgii plastycznej, urologii - są stosowane z powodzeniem do dziś.
W czasie I wojny kierował szpitalem wojskowym w Brnie. Po zakończeniu wojny natychmiast powrócił do Lwowa. Walczył w obronie Lwowa przed Ukraińcami w listopadzie 1918. Został generałem Wojska Polskiego. W 1920 rozpoczął organizowanie szpitali wojskowych.
Niestety w tymże roku nagle zmarł. Został pochowany początkowo na cmentarzu Łyczakowskim a później w kwaterze dowódców na Cmentarzu Obrońców Lwowa.
