Mário Zagallo

Z Wikipedii

Mário Jorge Lobo Zagallo (ur. 9 sierpnia 1931 roku w Maceio), brazylijski piłkarz i trener piłkarski. Był podstawowym zawodnikiem reprezentacji Brazylii, która dwukrotnie – w 1958 i 1962 roku – zdobyła mistrzostwo świata. Osiem lat po tym ostatnim zwycięstwie na Mundialu 1970 pełnił obowiązki selekcjonera canarinhos. Doprowadził ich wówczas do trzeciego w historii triumfu na światowym czempionacie. Od 1994 do 1998 roku po raz drugi prowadził drużynę narodową. W tym czasie Brazylijczycy zdobyli mistrzostwo Ameryki Południowej i dotarli do finału mistrzostw świata 1998, w którym przegrali z Francją.

Spis treści 1 Kariera piłkarska 2 Sukcesy piłkarskie 3 Charakterystyka zawodnika 4 Kariera szkoleniowa 5 Sukcesy szkoleniowe 6 Ciekawostki 7 Zobacz też

[edytuj] Kariera piłkarska

Jest wychowankiem klubu America Rio de Janeiro. Później grał we Flamengo i Botafogo.

W 1958 roku w miejsce kontuzjowanego Pepe został powołany do reprezentacji Brazylii na finały mistrzostw świata. W turnieju wystąpił we wszystkich sześciu meczach. Skuteczna współpraca w drugiej linii m.in. z Garrinchą, Pelém i Vavą przyczyniła się do zdobycia przez canarinhos złotego medalu. W finale, w którym podopieczni Vicente Feoli pokonali 5:2 Szwecję, Zagallo zdobył jedną bramkę.

Cztery lata później także był podstawowym zawodnikiem drużyny narodowej i zagrał we wszystkich spotkaniach. Brazylijczycy, tym razem dowodzeni przez Aimoré Moreirę, ponownie okazali się najlepsi na światowym czempionacie. Zagallo w turnieju strzelił jednego gola, w pierwszym meczu z Meksykiem.

[edytuj] Sukcesy piłkarskie

W reprezentacji Brazylii od 1958 do 1964 roku rozegrał 37 meczów (niektóre źródła podają liczbę 43) i strzelił 6 goli – mistrzostwo świata 1958 i 1962.

[edytuj] Charakterystyka zawodnika

Grał na pozycji lewoskrzydłowego. Nie czarował kibiców, jak Garrincha, Vavá lub Pelé, bajecznym wyszkoleniem technicznym, był piłkarzem od tzw. czarnej roboty. W reprezentacji występował najczęściej tuż za napastnikami, selekcjoner Vicente Feola nazywał go fałszywym skrzydłowym, czyli takim, który gra bliżej środkowej strefy boiska, a jednocześnie wspomaga zarówno defensywę, jak i atak.

[edytuj] Kariera szkoleniowa

Po zakończeniu kariery sportowej, w połowie lat 60. szkolił grupy młodzieżowe, a następnie seniorów w Botafogo Rio de Janeiro.

Wiosną 1970 roku na kilka tygodni przed mistrzostwami świata zaufanie władz piłkarskiej federacji stracił selekcjoner João Saldanha. Żaden ze znanych szkoleniowców nie chciał przejąć po nim obowiązków i wybór władz związku ostatecznie padł na Zagallo. Drużyna, uważana przez wielu specjalistów za najlepszą w historii, z lewoskrzydłowym Tostão, prawoskrzydłowym Jairzinho, napastnikiem Pelé, pomocnikami Rivelino, Gérsonem i Clodoaldo i kapitanem Carlosem Alberto, wygrała wszystkie mecze i Brazylia po raz trzeci zdobyła mistrzostwo świata. Zagallo był pierwszym człowiekiem, który dokonał tego zarówno jako piłkarz, jak i trener.

W 1974 roku canarinhos przegrali w decydującym meczu drugiej rundy z Holandią i zamiast grą w finale musieli zadowolić się meczem o trzecie miejsce. Tu po bramce Grzegorza Laty ulegli 0:1 Polsce. Lokatę poza podium przyjęto w Brazylii bardzo krytycznie i Zagallo po czterech latach pracy selekcjonerskiej został zdymisjonowany.

Wyjechał z ojczyzny nad Zatokę Perską, gdzie objął reprezentację Kuwejtu. Potem prowadził drużynę narodową Arabii Saudyjskiej, saudyjski klub Al-Hilal i w Brazylii – Vasco da Gama, Flamengo i Fluminense. Z reprezentacją Zjednoczonych Emiratów Arabskich awansował na mistrzostwa świata 1990, ale na początku 1990 roku otrzymał wymówienie z pracy. Zastąpił go Polak Bernard Blaut, którego już po kilku tygodniach zmienił inny Brazylijczyk Carlos Alberto Parreira. Zagallo współpracował z nim w czasie Mundialu w 1970 roku.

W 1991 selekcjonerem canarinhos mianowano Parreirę. Wkrótce Zagallo został jego pierwszym asystentem. Duet szkoleniwców doprowadził reprezentację Brazylii do triumfu w mistrzostwach świata 1994.

Po turnieju Parreira podał się do dymisji, a jego następcą, po raz drugi w karierze, został 63-letni Zagallo. W czasie finałów Mundialu 1998 Brazylijczycy, wśród których wyróżniali się Ronaldo, Cafu, Roberto Carlos, Leonardo, kapitan Dunga i Bebeto, mimo porażki w grupie z Norwegią, dotarli do finału imprezy. W meczu o złoty medal ulegli 0:3 Francuzom, a niepowodzenie spowodowane było głównie tajemniczą niedyspozycją napastnika Ronaldo. Po turnieju Zagallo stracił posadę selekcjonera.

Od 2002 do 2006 roku ponownie pomagał Carlosowi Alberto Parreirze w prowadzeniu reprezentacji, która na mistrzostwach świata 2006 dotarła do ćwierćfinału.

[edytuj] Sukcesy szkoleniowe

• mistrzostwo świata 1970 i 1994 (jako asystent), wicemistrzostwo świata 1998, IV miejsce na Mundialu 1974, mistrzostwo Ameryki Południowej 1997 i wicemistrzostwo Ameryki Południowej 1995 z reprezentacją Brazylii
• brązowy medal na Igrzyskach Olimpijskich 1996 z olimpijską reprezentacją Brazylii
• awans do mistrzostw świata 1990 z reprezentacją ZEA

[edytuj] Ciekawostki

• W ciągu dwóch kadencji selekcjonerskich Zagallo prowadził reprezentację w 148 meczach, z których 107 wygrał, 29 zremisował i tylko 12 przegrał.
• Tylko Zagallo i Franz Beckenbauer zdobyli tytuł mistrza świata jako piłkarze i trenerzy. Brazylijczyk był pierwszym, któremu udała się ta sztuka.

[edytuj] Zobacz też

• Brasiliana

poprzednik: João Saldanha

Selekcjoner w latach 1970-1974

następca: Osvaldo Brandão

poprzednik: Carlos Parreira

Selekcjoner w latach 1994-1998

następca: V.Luxemburgo