Piętra roślinności

Z Wikipedii

Piętra roślinności (p. klimatyczno-roślinne) - góry, szczególnie te wysokie, są najlepszym przykładem astrefowych środowisk przyrodniczych. W miarę wzrostu wysokości nad poziomem morza zmieniają się (tzn. pogarszają w znaczeniu ekologicznym) niektóre elementy klimatu, takie jak temperatura, roczna suma opadów atmosferycznych i długość okresu wegetacyjnego. Powoduje to stopniowe zastępowanie jednych formacji roślinnych przez inne.

Liczba pięter roślinnych oraz wysokość górnych granic poszczególnych pięter zależy od takich czynników, jak szerokość geograficzna, wysokość i kierunek przebiegu danego pasma górskiego, oddziaływanie prądów morskich. Układ piętrowy w wielu pasmach górskich jest niesymetryczny: inaczej granice pięter kształtują się na stokach południowych i północnych, zawietrznych i dowietrznych, o różnej ekspozycji, inaczej na stokach we wnętrzach masywów a inaczej na ich obrzeżach itp.

W górach Europy (np. w Alpach, Sudetach, Karpatach) występują następujące piętra roślinności (w nawiasach podano główne formacje roślinne):

• piętro pogórza
• piętro reglowe
  • piętro regla dolnego (buczyny)
  • piętro regla środkowego (czasami dodatkowo wyróżniane)
  • piętro regla górnego (bory świerkowe)
• piętro subalpejskie (p. kosodrzewiny, zarośla kosodrzewiny i ziołorośla)
• piętro alpejskie (p. halne, roślinność zielna, głownie murawy)
• piętro subniwalne (p. turniowe)
• piętro niwalne (p. śnieżne)

Z piętrami roślinnymi w górach związane są również dwie granice ekologiczne: górna granica lasu i granica wiecznych śniegów.

Istnieje pewna analogia pięter roślinności (strefowość pionowa) ze strefami roślinności (strefowość pozioma, biomy). Podobieństwa takie zaznaczają się przede wszystkim w strefach pozazwrotnikowych. Na przykład piętro regla górnego w Tatrach przypomina strefę tajgi, a piętro subalpejskie strefę tundry.

Piętra roślinne w górach nie występują tylko w klimatach skrajnie suchych (pustynne góry Sahary) lub skrajnie zimnych (Arktyka, Antarktyka)