Puszcza (leśnictwo)
Z Wikipedii
Puszcza (desertum) - wielki kompleks leśny oznaczający w przeszłości pustać czyli nie zamieszkany, odludny obszar, porośnięty nieprzebytymi pralasami lub praborami. Pierwotne puszczańskie drzewostany były bardzo bogate pod względem składu gatunkowego i struktury warstwowej. Rosły tam nie tylko stare, potężne drzewa, ale również wiele krzewów, przygłuszonych mniejszych drzew, bogate runo oraz młode drzewa wyrosłe w lukach po zwalonych olbrzymach.
Polskę pokrywała niegdyś nieprzebyta puszcza ciągnąca się od stepów wschodu po zachodnioeuropejskie lasy liściaste. Lasy te były bogate w zwierzynę. Żyły w nich tury, żubry, niedźwiedzie, łosie, wilki, rosomaki, rysie oraz żbiki. Sama natura tworzyła współzależności pomiędzy światem zwierzęcym i roślinnym, pomiędzy drapieżnikami, a roślinożercami. W Europie ostatnią wielką puszczą (lasem), zbliżonym swą strukturą do lasów pierwotnych, pozostają jeszcze fragmenty Puszczy Białowieskiej.
