Rozpad beta
Z Wikipedii
| Procesy jądrowe |
Procesy syntezy jądrowej
|
Rozpad beta to przemiana nukleonu w inny nukleon, zachodząca pod wpływem oddziaływania słabego. Wyróżniamy dwa rodzaje tego rozpadu: rozpad β − (beta minus) oraz rozpad β + (beta plus).
Rozpad β − polega na przemianie neutronu w proton poprzez emisję bozonu pośredniczącego W − przez jeden z kwarków d neutronu. W − rozpada się następnie na elektron i antyneutrino elektronowe według schematu:
Rozpad β + polega na przemianie protonu w neutron, jednak aby reakcja ta mogła zaistnieć konieczne jest dostarczenie energii z zewnątrz. Proton przemienia się w neutron poprzez emisję bozonu W + , który rozpada się na pozyton oraz neutrino elektronowe według równania:
Rozpad β − występuje częściej, ponieważ jest to przemiana cięższego neutronu w lżejszy proton. Może on więc zajść w próżni, w przeciwieństwie do rozpadu β + , który zachodzi tylko wewnątrz materii jądrowej.
W 1935 roku Maria Goeppert - Mayer przewidziała istnienie procesu podwójnego rozpadu beta, a 1939 roku Wolfgang Furry zaproponował istnienie podwójnego rozpadu beta bez emisji neutrin (tzw. podwójny bezneutrinowy rozpad beta)
Poniższy diagram Feynmana obrazuje rozpad β − : 
