Silnik rotacyjny
Z Wikipedii
Silnik rotacyjny to rodzaj silnika spalinowego o zapłonie iskrowym, w którym obraca się kadłub silnika z cylindrami, a wał korbowy jest nieruchomy i stanowi element mocowania silnika do konstrukcji samolotu. Najczęściej budowane były w układzie silnika gwiazdowego, rzadziej podwójnej gwiazdy, sporadycznie w układzie przeciwbieżnym. Przede wszystkim silniki rotacyjne stosowane były jako silniki lotnicze, gdzie kadłub silnika był połączony ze śmigłem. Jest to odwrócenie zasady mocowania typowego silnika gwiazdowego, który jest nieruchomy, a w którym wał korbowy jest ruchomy i połączony ze śmigłem. Paliwo w silnikach rotacyjnych było dostarczane przez wał korbowy, zawory dolotowe znajdowały się zwykle w tłokach.
Silnik rotacyjny został po raz pierwszy szeroko zastosowany przez Francuzów -braci Laurenta i Louisa Séguin, którzy zaczęli produkować silniki pod nazwą Gnôme. Licencję od nich zakupiła od nich m.in. niemiecka firma Oberursel. Silniki rotacyjne stosowane były szeroko w początkach lotnictwa i w okresie I wojny światowej do napędu lekkich samolotów, w tym wielu myśliwców. Osiągały one moc od 50 KM, przez ok. 100 KM (typowe silniki) do ok. 200 KM. Oprócz lotnictwa, sporadycznie silniki rotacyjne były używane do napędu samochodów lub motocykli (Megola).
Zaletą silników rotacyjnych było dobre chłodzenie silnika i lekka konstrukcja, zwykle były też dobrze wyważone. Stąd były chętnie stosowane do napędu lekkich myśliwców np. Nieuport czy Sopwith. Efekt żyroskopowy wywoływany przez silnik utrudniał pilotaż, samolot był asymetryczny w pilotażu (zawroty w lewo i w prawo wykonywał z różną prędkością kątową). Było to zmorą dla młodych pilotów, doświadczeni potrafili to wykorzystać w walce. Silniki te miały jednak wady, jak duże zużycie oleju (wyrzucanego z cylindów na zewnątrz), duże zużycie paliwa a przede wszystkim trudność budowania silników większej mocy i o większej prędkości obrotowej. Silnik w układzie podwójnej gwiazdy o przeciwnym kierunku obrotów (Birotacyjny) był lepiej wyrównoważony (znoszenie momentu żyroskopowego -zob. precesja) jednakże miał tendencję do przegrzewania się, a duże wirujące masy utrudniały zamocowanie silnika w samolocie. Silniki rotacyjne miały też ograniczoną prędkość obrotową, co utrudniało ich wysilenie (uzyskanie zwiększonej mocy z danej pojemności skokowej). Dodatkowo- w silnikach tych dochodzilo do szybszego zużycia się części pracujących silnika z uwagi na siły Coriolisa. Dlatego po I wojnie światowej zaprzestano ich rozwoju. Jednakże stosowane były w lotnictwie (np. Bartel BM-4a, czy Hanriot H.14) do połowy lat 30-stych.
Nie należy silnika rotacyjnego utożsamiać z silnikiem z tłokiem obrotowym (silnikiem Wankla).
