Skrzydło delta
Z Wikipedii
Skrzydło delta to odmiana skrzydła o obrysie trójkąta, nazwa pochodzi od greckiej litery delta kształtem przypominającą właśnie trójkąt - Δ. Pierwszy inżynierem który zaproponował użycie tego typu skrzydła był XVII-wieczny polski wynalazca Kazimierz Siemienowicz.
Skrzydła tego typu charakteryzują się znakomitymi właściwościami przy prędkościach ponaddźwiękowych, nie tracą siły nośnej nawet przy bardzo wysokim kącie natarcia i dzięki większej wytrzymałości niż tradycyjne konstrukcje ich struktura jest znacznie lżejsza i mniejsza – nie „wchodzą” one w kadłub co daje więcej miejsca na zbiorniki z paliwem czy uzbrojenie samolotu.
Podstawowe wady to, w przypadku konstrukcji bezogonowych, utrata części siły nośnej ponieważ część skrzydła (krawędź spływu) jest używana jako powierzchnie sterowe, znaczny spadek prędkości przy gwałtownych manewrach i duża powierzchnia nośna co powoduje zwiększony opór powietrza szczególnie przy lotach na małych wysokościach.
Niemiecki inżynier Alexander Lippisch był pierwszą osobą która zaprojektowała samolot ze skrzydłem delta, po II wojnie światowej został on przesiedlony do USA w ramach Operacji „Spinacz” gdzie zaprojektował pierwszy amerykański samolot o układzie delta Convair XF-92.
