Theodor Effenberger
Z Wikipedii
Theodor Effenberger (także Theo Effenberger, ur. 21 sierpnia 1882 we Wrocławiu, zm. 6 marca 1968 w Berlinie) - niemiecki architekt modernistyczny.
Effenberger studiował w Szkole Rzemiosła Budowlanego we Wrocławiu, a później także w Wyższej Szkole Technicznej w Darmstadt. Po okresie współpracy z kilkoma biurami architektonicznymi w Magdeburgu, Augsburgu i Altonie (ob. dzielnica Hamburga) powrócił w 1907 do Wrocławia i rozpoczął działalność jako niezależny architekt, projektując głównie domy jednorodzinne. W 1910 był jednym ze współzałożycieli Śląskiego Związku Ochrony Ojczyzny (Heimatschutzbewegung), a w 1911 wstąpił do Śląskiego Związku Artystów, gdzie poznał m.in. Maksa Berga, Hansa Poelziga, Hansa Scharouna i Adolfa Radinga. Od 1919 pracował głównie dla Wrocławskiej Spółki Osiedlowej (Siedlungsgesellschaft Breslau AG), projektując kilka osiedli i zespołów zabudowy. W październiku 1933 starał się o posadę profesora we Wrocławiu, jednak nie otrzymał powołania. Ostatecznie w 1934 został wykładowcą rysunku na Państwowej Akademii Sztuki w Berlinie, po II wojnie światowej wykładowcą architektury na tamtejszej Wyższej Szkole Sztuk Pięknych, zaś w 1950 profesorem. W latach 1947-1949 współpracował z Scharounem w instytucie architektury Akademii Nauk w Berlinie (Wschodnim).
Effenberger był umiarkowanym członkiem werkbundowskiej awangardy, w jego budynkach pojawiały się bowiem często rozwiązania znane z tradycyjnej sztuki architektonicznej.
Kuzyn Effenbergera, Walter Kratz (1899-1957) był również znanym architektem.
[edytuj] Główne dzieła
- pawilon i wystawa sztuki cmentarnej na Wystawie Stulecia w Parku Szczytnickim, 1913
- osiedle Popowice we Wrocławiu, 1919-1928
- projekt konkursowy na dom towarowy Wertheim przy ul. Świdnickiej we Wrocławiu, 1928 (niezrealizowany)
- cztery domy na wystawie WUWA we Wrocławiu, 1929
