Torsten Johansson
Z Wikipedii
Torsten Johansson (ur. 11 kwietnia 1920, zm. 14 maja 2004), tenisista szwedzki, wieloletni reprezentant w Pucharze Davisa.
Johansson występował w szwedzkiej reprezentacji daviscupowej nieprzerwanie w latach 1946-1956 (po raz ostatni zagrał po kilkuletniej przerwie w 1960), zarówno jako singlista, jak i deblista, notując bilans 51 wygranych i 21 porażek. Wraz z Lennartem Bergelinem przyczynił się do stworzenie silnej reprezentacji, w 1946 i 1950 miał znaczący udział w awansie Szwecji do finałów międzystrefowych Pucharu Davisa. W 1946 Szwedzi ulegli Amerykanom. Johansson nie zdobył w finale punktu, przegrywając w trzech setach z Jackiem Kramerem i Frankiem Parkerem, a w deblu (z Bergelinem) w pięciu setach z Gardnarem Mulloyem i Billem Talbertem (Amerykanie pokonali następnie w finale broniących tytuu Australijczyków). Historia powtórzyła się cztery lata później - w finale międzystrefowym Szwedzi nie sprostali Australijczykom i Johansson znowu pozostał bez zdobyczy punktowej, ulegając Johnowi Bromwichowi i Frankowi Sedgmanowi, a w kolejnej rundzie Australijczycy zdobyli Puchar Davisa.
W 1950 Johansson był bohaterem meczu z Polską. Reprezentacje spotkały się w półfinale strefy europejskiej i Szwed nie stracił nawet seta w konfrontacjach singlowych z Władysławem Skoneckim i Józefem Piątkiem. Również w trzech setach pokonał Skoneckiego i Piątka w deblu, partnerując Svenowi Davidsonowi. Właśnie z Davidsonem (a wcześniej z Lennartem Bergelinem) najczęściej tworzył pary deblowe w zespole reprezentacyjnym.
Zdobył łącznie ponad 20 tytułów mistrza Szwecji, w grze pojedynczej i drużynowo. W pierwszej powojennej edycji Wimbledonu w 1946 ustanowił niecodzienny rekord - jako pierwszy zawodnik odniósł dwa zwycięstwa z rzędu w stosunku 6:0, 6:0, 6:0. W latach 60. pełnił funkcję kapitana szwedzkiej reprezentacji w Pucharze Davisa. W 1957 opublikował książkę Tennis utan tårar.
W 2005 jego nazwisko wpisano pośmiertnie do Hall of Fame Tenisa Szwedzkiego.
