Waldemar Łysiak

Z Wikipedii

Waldemar Łysiak (ur. 8 marca 1944) (używał następujących pseudonimów literackich Valdemar Baldhead, Archibald, Mark W. Kingden, Rezerwowy Ł.), współczesny polski pisarz i publicysta. Znawca i popularyzator epoki napoleońskiej. Właściciel prywatnych zbiorów bibliofilskich, zawierających m. in. rękopisy wierszy Norwida oraz jedyny istniejący pierwodruk Trenów Kochanowskiego.

[edytuj] Wykształcenie

Ukończył Liceum im. Bolesława Prusa w Warszawie. Następnie kontunuował naukę na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, który ukończył w 1968. Studiował później historię sztuki na Uniwersytecie Rzymskim oraz w Międzynarodowym Centrum Studiów nad Ochroną i Konserwacją Zabytków w Rzymie. W roku 1977 Waldemar Łysiak obronił na Wydziale Architektury PW pracę doktorską pt. "Doktryna fortyfikacyjna Napoleona". Wykładał historię kultury i cywilizacji na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej.

[edytuj] Twórczość

We wrześniu 1969 roku na łamach "Myśli społecznej" ukazał się artykuł W. Łysiaka o Irlandii za czasów napoleońskich. Debiut beletrystyczny nastąpił pod koniec roku 1972, gdy w miesięczniku "Morze" wydrukowano dwie nowele marynistyczne: Spowiedź galernika i Misja korsarza. Pierwszą powieścią była Kolebka (1974), nagrodzona w konkursie z okazji 50-lecia ZLP i 25-lecia PRL.

Po powrocie ze studiów na Uniwersytecie Rzymskim napisał esej o Orvieto (małe włoskie miasteczko z zabytkową katedrą), który stał się później częścią Wysp zaczarowanych (1974).

Następnie publikował książki dotyczące tematyki napoleońskiej Szuańska ballada (1976), Francuska ścieżka (1976), Empirowy pasjans (1977), Cesarski poker (1978), Perfidia (1980), Szachista (1980).

W 1981 opublikował Flet z mandragory (ukończony w 1978 roku). W 1984 wydał zbiór opowiadań "MW", gdzie pod okiem cenzury PRL-u przemycił opis zbrodni katyńskiej opisując mord na szwoleżerach polskich w Bourreaugne.

Łysiak jest autorem trylogii "łotrzykowsko-heroicznej", w skład której wchodzą następujące książki: tom 1 - Dobry 1990, tom 2 - Konkwista 1988 (opublikowana pod pseudonimem "Valdemar Baldhead") i tom 3 - Najlepszy 1992. Nieoczekiwanie w 2006 ukazał się Najgorszy, zmieniając cykl w czteroksiąg. Choć każda z książek cyklu jest osobnym dziełem, to łączą się ze sobą tematyką, postaciami i stylistyką okładek. Ze względu na okładkę i nawiązanie tytułem mogłoby się wydawać, że cykl ma 5 części, ale wydany w 1990 Lepszy jest pamiętnikiem zmagań autora z cenzurą.

Waldemar Łysiak jest także autorem ośmiotomowego ilustrowanego przewodnika po malarstwie Malarstwo Białego Człowieka, wydanego w latach 1997-2000, oraz monografii Franka Lloyd Wrighta.

Łysiak publikował także artykuły publicystyczne na łamach takich pisam jak: Najwyższy Czas!, Nasza Polska, Tygodnik Solidarność, a także w prasie polonijnej. Artykuły te następnie ukazały się w zbiorze pt. Łysiak na łamach... oraz w pięciu kolejnych książkach: Łysiak na łamach 2 i czterech oznaczanych odrębnymi tytułami i podtytułem Łysiak na łamach oraz kolejny numer. Obecnie pisze dla "Gazety Polskiej" i Niezależnej Gazety Polskiej

Wydał też dwie publikacje o charakterze publicystycznym - Stulecie kłamców 2000 i Rzeczpospolita kłamców - Salon 2004. W pierwszej z nich przedstawia swoją wizję kłamstw występujących powszechnie w polityce, dotyczących wojny, pokoju, demokracji, ekonomii, dekolonizacji i komunizmu, libertynizmu i relatywizmu. Rzeczpospolita kłamców - Salon jest z kolei kontynuacją treści poruszanych we wcześniejszych książkach, ale tym razem Łysiak zajmuje się tym, co uważa za kłamliwe w polskim życiu publicznym. Obiektem krytyki stał się w niej m.in. Adam Michnik, Jacek Kuroń, a także środowisko byłego KORu nazwane przez niego "różowym salonem", które jego zdaniem kontroluje polskie media i politykę. Celami krytyki pisarza stali się również polscy laureaci nagrody Nobla- Wisława Szymborska i Czesław Miłosz, których antypolonizmu dowodził m.in. wyborem cytatów. W 2005 książka została nominowana do nagrody im. Józefa Mackiewicza. Waldemar Łysiak ma chadeckie poglądy polityczne, regularnie publikuje w Gazecie Polskiej.