Xustiniano II

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Xustiniano II nunha moeda da época. Mostra nunha cara ao emperador e na outra a Xesucristo

Xustiniano II (Ιουστινιανός Β') (669 - 4 de novembro 711), tamén coñecido como Rhinotmetos ("co nariz cortado") foi un emperador bizantino que reinou a finais do século VII e principios do século VIII.

Xustiniano era fillo do anterior emperador Constantino IV, que mandara mutilar aos seus irmáns Heraclio e Tiberio, como forma de asegurar a ascensión ao trono de Xustiniano á súa morte. En 685, con 16 anos de idade Xustiniano ascendeu ao trono sen aparente oposición.

Reinou durante dous períodos distintos, cun período intermedio no que poder recaeu en mans de xenerais usurpadores.

[editar] Primeiro Reinado (685 – 695)

O seu primeiro reinado (685-695) comezou con boas perspectivas. Debido ás vitorias do seu pai Constantino IV, as fronteiras orientais do Imperio eran estábeis e o Califa pagaba un tributo ao emperador. Xustiniano II logrou que os califas aumentasen o valor do tributo que lle pagaban, logrou recuperar parte do control de Chipre. Doutra banda acordou co Califato Omeia o reparto dos ingresos procedentes das provincias de Armenia e Iberia.

Aproveitando a paz cos árabes musulmáns na fronteira oriental, o novo emperador lanzou entre 687 e 688 varias expedicións contra os búlgaros e os eslavos que se asentaron nos Balcáns. Xustiniano II transferiu a cabalería bizantina de Anatolia a Tracia e tras unha gran campaña militar logrou recuperar o control da cidade de Salónica, perdida polos bizantinos uns anos antes. A importancia de Salónica radicaba en que era a segunda cidade grega en importancia logo de Constantinopla.

Os prisioneiros eslavos que se obtiveron nas devanditas campañas foron reasentados en Anatolia onde contribuíron a repoboar as zonas que quedaran devastadas nas guerras contra os árabes. Esta política tivo excelentes resultados ao contribuír á reactivación económica e demográfica de boa parte do Imperio. Ademais dotou ao Imperio dunha forza militar engadida de 30.000 homes na zona.

Entre 692 e 693 o emperador rompeu a tregua co Califato Omeia e lanzou unha campaña contra os árabes musulmáns que resultou errada e que conduciu á conquista de Armenia por parte musulmá.

No ámbito relixioso, Xustiniano II convocou en 692 o chamado Concilio Quinisexto, que se celebrou en Constantinopla. Este concilio foi un complemento disciplinario dos concilios quinto e sexto. Entre as disposicións de devandito concilio atopáronse a de proclamar a igualdade entre os patriarcados de Roma e Constantinopla, así como a consagración de prácticas características da igrexa oriental. Debido a todo iso este concilio foi rexeitado polo Papado e actualmente a Igrexa Católica non o considera como concilio ecuménico aínda que a Igrexa Ortodoxa si. Xustiniano II caracterizouse por perseguir aos maniqueos.

O emperador Xustiniano II cavou a súa tumba política ao levar a cabo unha dura política fiscal para costear suntuosas construcións, cousa que o converteu nunha figura tremendamente impopular. En 695, un golpe de estado elevou a emperador ao xeneral Leoncio. Xustiniano II foi castigado coa amputación do seu nariz (de onde provén o seu alcumo) e desterrado á colonia de Querson en Crimea.

[editar] Desterro

Xustiniano II logrou fuxir do seu desterro case nove anos máis tarde. Refuxiouse en primeiro lugar na corte dos Kházaros, onde se casou con Teodora, irmá de Busir Glavan, o khagan (soberano) dos Kházaros. Busir tratou de asasinar ao seu cuñado tras realizar un trato co emperador usurpador Tiberio III que substituíra á súa vez no trono a Leoncio. Xustiniano, alertado pola súa muller do complot, logrou fuxir non sen matar antes aos dous soldados que ían asasinalo.

Entón Xustiniano buscou refuxio na corte do khan búlgaro Tervel. Tervel deulle o seu apoio a cambio de diñeiro e da entrega dunha coroa de César. Cun exército de 15.000 xinetes búlgaros marcharon en 704 contra Constantinopla, pero non puideron tomar a cidade. Entón Xustiniano II infiltrouse na cidade a través dun acueduto en desuso e cuns poucos compañeiros logrou reunir aos seus seguidores e deu un golpe de estado durante a madrugada. Xustiniano mandou executar aos seus rivais Leoncio e Tiberio, así como a miles de partidarios destes.

[editar] Segundo Reinado

O seu segundo reinado (705-711) caracterizouse polo establecemento dun réxime de terror. Xustiniano II tratou de vingarse custe o que custe daqueles que o depuxeran e exiliaran. Comezou mandando executar, entre outros, aos seus sucesores no trono, os xenerais Leoncio II e Tiberio III, así como ao patriarca de Constantinopla. Lanzou devastadoras expedicións contra as súas propias cidades como Ravenna en Italia e Querson, onde infrinxiu castigos horríbeis a aqueles nobres desafectos á súa persoa e aos refuxiados que fuxían da súa persecución.

Levou tamén a cabo unha guerra sen éxito contra os búlgaros de Terval, que o axudaran a recuperar o trono e sufriu numerosas derrotas a mans dos árabes en Asia Menor.

O reinado tiránico de Xustiniano provocou outro levantamento contra el. A cidade de Querson, onde Xustiniano estivera desterrado, rebelouse baixo o liderado dun oficial chamado Bardanes. As forzas enviadas a suprimir a rebelión uníronse a ela e os rebeldes ocuparon a capital e proclamaron a Bardanes emperador. Xustiniano atopábase naquel momento de camiño a Armenia e foi incapaz de regresar a tempo para defender a cidade. Foi arrestado e executado nos arredores da cidade en decembro de 711. A súa cabeza foi enviada como trofeo a Bardanes.

Ao oír a noticia da morte de Xustiniano; a nai de Xustiniano tomou ao seu neto de seis anos e coemperador, chamado Tiberio e levouno á Igrexa de Santa María en Blachernae, tratando de evitar que fose asasinado. Con todo os homes de Bardanes arrincaron ao neno do altar, sacárono da igrexa e unha vez fóra asasinárono, poñendo fin á dinastía dos Heráclidas.

Bardanes que tomou o nome de Filípico sucedeu a Xustiniano II á fronte do imperio.