Aliskiren
Z Wikipedii
| Aliskiren | |||
|
|||
| Ogólne informacje | |||
| Nazwa systematyczna | 2S,4S,5S,7S)-5-amino-N-(2-carbamoyl-2-methyl- propyl)-4-hydroxy-7-{[4-methoxy-3-(3-methoxypropoxy) phenyl]methyl}-8-methyl-2-propan-2-yl-nonanamide |
||
| Wzór sumaryczny | C30H53N3O6 | ||
| Masa molowa | 551,758 g/mol | ||
| Identyfikacja | |||
| Numer CAS | 173334-57-1 | ||
| Właściwości | |||
| Rozpuszczalność w wodzie | tak | ||
| Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą warunków standardowych (25°C, 1000 hPa) |
|||
| Klasyfikacja | |||
| Stosowanie w ciąży | kategoria C | ||
| Farmakokinetyka | |||
| Działanie | działanie hipotensyjne | ||
| Metabolizm | wątroba, CYP3A4 | ||
| Wydalanie | nerka | ||
| Uwagi terapeutyczne | |||
| Drogi podawania | doustna | ||
Aliskiren - lek zarejestrowany w 2007 przez FDA, do leczenia nadciśnienia tętniczego, będący niskocząsteczkowym inhibitorem reniny.
Jest dobrze rozpuszczalny w wodzie, cechuje się też małą lipofilnością i jest stosowany drogą doustną. Łącznie z lekami z grupy inhibitorów konwertazy angiotensyny oraz inhibitorów receptora angiotensyny stanowi o możliwości potrójnej blokady układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA). O ile istnieją wątpliwości co do konieczności potrójnej blokady układu, niewątpliwie stanowi alternatywną metodę podwójnej blokady u osób nietolerujących leczenia inhibitorami enzymu konwertującego[1], co jest szczególnie ważne u chorych z cukrzycą[2] i białkomoczem lub albuminurią.
Lek posiada działania niepożądane, które są obecne w przypadku wszystkich leków wpływających na układ RAA:
- obrzęk twarzy
- biegunka
- duszność
- hiperkaliemia
- może podwyższać stężenie kwasu moczowego i powodować napady dny moczanowej
- jak wszystkie leki z tej grupy, cechuje się słabszym działaniem hipotensyjnym u Murzynów
- jest przeciwwskazany w ciąży
Lek jest zarejestrowany pod nazwą handlową Tekturna®.[3]
