Birger Ruud

Z Wikipedii

Dorobek medalowy
Skoki narciarskie
Igrzyska olimpijskie
Złoto	1932 Lake Placid	indywidualnie
Złoto	1936 Garmisch-Partenkirchen	indywidualnie
Srebro	1948 St. Moritz	indywidualnie
Mistrzostwa świata
Złoto	1931 Oberhof	indywidualnie
Złoto	1935 Wysokie Tatry	indywidualnie
Złoto	1937 Chamonix	indywidualnie
Srebro	1939 Zakopane	indywidualnie

Birger Johannes Ruud (ur. 23 sierpnia 1911 w Kongsberg, zm. 13 czerwca 1998 w Kongsberg) – norweski skoczek narciarski, dwukrotny mistrz olimpijski, trzykrotny mistrz świata.

Birger Ruud był średnim z trzech braci, którzy w latach trzydziestych i czterdziestych XX w. święcili tryumfy na światowych skoczniach. Najstarszy z nich – Sigmund – urodził się w 1907, Birger przyszedł na świat 23 sierpnia 1911. Dopiero dziewięć lat później urodził się najmłodszy Asbjørn. Chłopcy wychowali się i spędzili całe życie w miejscowości Kongsberg (prowincja Buskerud), na zawodach reprezentując tamtejszy klub Kongsberg IL.

Bracia Ruud znani byli ze specyficznego stylu skakania – z ramionami obracającymi się wzdłuż tułowia. O tym, że rodzeństwo było fenomenalnie uzdolnione, niech świadczy fakt, że to jedyny przypadek w historii, gdy trzej bracia zdobyli tytuł mistrza świata w skokach narciarskich. W latach 1929-1938 bracia wygrali siedem z jedenastu rozgrywanych wówczas konkursów o mistrzostwo świata i mistrzostwo olimpijskie.

Jako pierwszy sukcesy zaczął odnosić najstarszy Sigmund. Do jego najznakomitszych osiągnięć należy srebrny medal Igrzysk Olimpijskich w Sankt Moritz w 1928. Rok później zdobył tytuł mistrza świata na Wielkiej Krokwi w Zakopanem. W 1930 otrzymał brązowy medal mistrzostw świata, które odbywały się w jego ojczyźnie, na skoczni Holmenkollen w Oslo. Sukcesy najmłodszego Asbjørna przypadły na koniec lat trzydziestych i początek czterdziestych. Jego największym sukcesem był złoty medal Mistrzostw Świata w Lahti z 1938.

Birger zdobył dwa złote medale olimpijskie. W Lake Placid 1932 na pierwszym miejscu uplasowały go skoki na 66,5 i 69,0 metrów. Podczas kolejnych igrzysk w Garmisch-Partenkirchen 1936 wziął udział nie tylko w konkurencjach klasycznych, lecz również w kombinacji alpejskiej. Po zjeździe prowadził nawet z przewagą 4,4 sekundy, lecz ominięcie bramki podczas slalomu kosztowało go medal – rywalizację zakończył na czwartym miejscu. Tydzień później zdobył drugi złoty medal olimpijski w karierze. Po dwunastu latach w szwajcarskim Sankt Moritz 1948 sięgnął po olimpijskie srebro. Miał wtedy 37 lat.

Średni z braci był też potrójnym mistrzem świata (tytuły zdobył w 1931, 1935 i 1937 roku). W czasie zakopiańskich mistrzostw świata, które odbyły się w 1939, Birger zdobył srebrny medal, ustanawiając nowy rekord Wielkiej Krokwi (81,5 metra). Rekordowe skoki oddawał też na innych obiektach. Dwa razy ustanawiał rekordy świata w długości skoku: w 1931 roku na norweskiej skoczni Odnesbakken uzyskał odległość 76,5 metra, a w 1934 w Planicy poszybował odległość 92 metrów. Podczas II wojny światowej Birger był przeciwnikiem niemieckiej okupacji i działał w ruchu oporu. Do współpracy i startów ku chwale okupanta próbował go przekonać sam komisarz Rzeszy Josef Terboven. Birger odmowę przypłacił wykluczeniem z norweskiego światka sportowego. W czasie gdy uczestniczył w nielegalnych zawodach narciarskich, został aresztowany i osadzony w obozie koncentracyjnym w Grini nieopodal Oslo.

Po wojnie powrócił do ukochanego sportu. Był wielkim ambasadorem skoków narciarskich. Chciał, by młodzież podążała jego śladami, zachęcał dzieci do uprawiania sportu. Razem z braćmi prowadził sklep sportowy, gdzie, jak wieść niesie, wśród zdjęć najlepszych skoczków świata nie brakowało fotografii Stanisława i Andrzeja Marusarzów. Wspólnie ze swym przyjacielem, również wyśmienitym skoczkiem Petterem Hugstedem, zaangażował się w budowę narciarskiego muzeum w Kongsberg, które zostało otwarte w 1986 przez króla Norwegii Olafa V i istnieje do dziś. Birger był człowiekiem niezwykle skromnym, nie lubiącym wywyższać się, wychylać z tłumu. Był jednak bardzo popularny. Nazywano go "małym wielkim Birgerem". Birger wiódł szczęśliwe życie osobiste. Żona Magda i syn Vebjoern do dziś w Kongsbergu podtrzymują tradycję mistrza. Birger Ruud zmarł w swym rodzinnym mieście 13 czerwca 1998.