Bitwa pod Opolem
Z Wikipedii
Bitwa pod Opolem – Pod koniec marca 1241 roku w rejonie Krakowa nastąpiło połączenie się głównych sił tatarskich pod dowództwem Ordu z oddziałem pustoszącym ziemię łęczycką i Kujawy. 1 kwietnia 1241 połączone siły mongolskie opuściły Kraków i ruszyły w kierunku Raciborza. Ominąwszy dobrze przygotowany do obrony gród, podążyły wzdłuż Odry w kierunku Opola. Tam, w okolicy Opola Tatarzy napotkali oddziały krakowsko-sandomierskie wspierane przez rycerstwo księcia opolskiego Władysława. Wobec przewagi nieprzyjaciela, słabsi liczebnie Polacy po krótkiej walce wycofali się w kierunku Wrocławia. Siły mongolskie po zwycięskiej potyczce przez nikogo nie niepokojone podążyły za oddziałami polskimi pod Wrocław. Żeby nie dopuścić do połączenia wojsk księcia wrocławskiego Henryka i króla czeskiego Wacława I, Tatarzy nie próbowali oblegać grodu wrocławskiego i szybko podążyli w kierunku Legnicy.
[edytuj] Bibliografia
- Tadeusz M. Nowak, Jan Wimmer Historia oręża polskiego 963-1795 wyd. Wiedza Powszechna 1981, str. 113.
- Piotr Bunar, Stanisław A. Sroka Słownik wojen, bitew i potyczek w średniowiecznej Polsce wyd. Universitas 2004.