Ch-66
Z Wikipedii
Zwiezda Ch-66 (AS-7 Kerry, izdielije 66) – radziecka rakieta powietrze-ziemia.
Jednym z rodzajów uzbrojenia przenoszonym przez samolot MiG-23 miała być lekka rakieta powietrze-ziemia, odpowiednika amerykańskiego pocisku AGM-12 Bullpup. Rakieta oznaczona jako Ch-23 miała zostać skonstruowana w OKB-134 Wympieł. Prace konstrukcyjne rozpoczęto w kwietniu 1965 roku jednak przez kilka miesięcy nie udało sie opracować wstępnego systemu kierowania rakiety który ze względu na niewielką masę nosiciela i rakiety musiał być lekki i zajmować niewiele miejsca.
Opóźnienia sprawiły ze na początki 1966 roku prace przeniesiono do biura konstrukcyjnego Zwiezda przy Fabryce nr 455 w Kaliningradzie pod Moskwą produkującej rakiety powietrze-powietrze K-5 i K-8. W ramach prac OKB Zwiezda na przełomie lat 50. i 60. przeprowadzono próby atakowania celów naziemnych rakietami powietrze-powietrze RS-2US (K-51). Próby wykazały że celność takich pocisków jest zadowalająca, ale z uwagi na niewielką masę głowicy bojowej skuteczność ataków niewielka. Konstruktorzy Zwiezdy zaproponowali więc połączenie układu naprowadzania rakiety RS-2US z silnikiem rakiety p-p K-8 i nową głowicą burzącą o masie 100 kg. Dodatkową zaletą tego rozwiązania była możliwość uzbrojenia w zaprojektowaną rakietę samolotów przenoszących pociski RS-2US.
Propozycja konstruktorów Zwiezdy została przyjęta, z tym że postanowiono że pocisk wykorzystująca system naprowadzania rakiety RS-2US będzie rozwiązaniem tymczasowym, do czasu dopracowania Ch-23. W związku z tym otrzymała ona nowe oznaczenie Ch-66.
Rakieta Ch-66 miała 103 kg głowicę bojową. Zespół napędowy przejęto z rakiety K-5. Nowa była rozdwojona dysza. W tylnej części rakiety, za dyszą znajdował się układ naprowadzania w wiązce prowadzącej. Próby prototypowych pocisków rozpoczęto we wrześniu 1966 roku na samolocie MiG-21PFM. Do uzbrojenia został przyjęty w 1968 roku jako uzbrojenie samolotów MiG-21 (pojedyncza rakieta na centralnym węźle podkadłubowym).
[edytuj] Dane taktyczno-techniczne
- Masa: 278 kg
- Masa głowicy bojowej: 103 kg
- Długość: 3,63 m
- Średnica kadłuba: 0,275 m
- Rozpiętość: 0,811 m,
- Prędkość: 2340 km/h
- Zasięg: do 10 km
[edytuj] Bibliografia
- Butowski, Piotr. Przegląd rosyjskich pocisków kierowanych klasy powietrze-ziemia i powietrze-woda. Nowa Technika Wojskowa. 1995, Nr. 3, s. 15-19. ISSN 1230-1655.
