R-77
Z Wikipedii
| R-77 (RWW-AE) | |
 |
|
| Dane podstawowe | |
| Państwo | Rosja |
| Producent | GosMKB "Wympieł" |
| Typ | powietrze-powietrze |
| Przeznaczenie | przeciwlotnicza średniego zasięgu |
| Historia | |
| Data konstrukcji | 1982 |
| Lata produkcji | 1984 - obecnie |
| Używana w latach | 1994 - obecnie |
| Dane techniczne | |
| Długość | 3600 mm |
| Średnica | 200 mm |
| Rozpiętość | 700 mm |
| Napęd | RDTT |
| Prędkość | 4 Ma (4896 km/h) |
| Naprowadzanie | radiowo-bezwaładnościowe i radiolokacyjne |
| Masa | 175 kg |
| Masa głowicy | 22 kg |
| Typ głowicy | odłamkowo burząca |
| Zasięg | 300 m - 100 km |
| Użytkownicy | |
| Rosja | |
R-77 lub RWW-AE — rosyjski pocisk rakietowy przeznaczony do zwalczania celów powietrznych na średnich dystansach (włączając w to pociski rakietowe klasy powietrze-powietrze i ziemia-powietrze, oraz pociski manewrujące), naprowadzany bezwładnościowym systemem INS z korekcją radiową, a w końcowej fazie aktywnym systemem radiolokacyjnym. Na Zachodzie pocisk ten jest nazywany AMRAAMski ze względu na podobne parametry i przeznaczenie jak amerykański AIM-120 AMRAAM. W nomenklaturze NATO pocisk nosi oznaczenie AA-12 Adder (ang. - żmija).
Spis treści |
[edytuj] Historia
Opracowanie pocisku R-77 rozpoczęto w 1982 roku w zakładach GosMBK "Wympieł" (ГосМКБ «Вымпел»), a pierwsze odpalenie pocisku nastąpiło w 1984 roku. Nieoficjalnie i w małych ilościach R-77 wszedł do uzbrojenia wkrótce potem, ale jego masowa produkcja rozpoczęła się dopiero w 1993 roku. Po raz pierwszy makieta pocisku została zaprezentowana publicznie podczas MosAeroshow w 1992 roku, a po raz kolejny na salonie lotniczym MAKS 95. Obecnie R-77 jest prezentowany na wystawach statycznych obok przenoszących je maszyn na wielu imprezach lotniczych na całym świecie.
[edytuj] Konstrukcja pocisku R-77
Pocisk R-77 posiada znajdujące się w połowie długości kadłuba trapezowe stateczniki, oraz zamontowane w tylnej części, unikalnej konstrukcji powierzchnie sterowe w kształcie kratownic, podobne jak zastosowane w pocisku balistycznym R-400 Oka. Odpalenie pocisku odbywa się po załadowaniu z systemów samolotu-nosiciela danych o celu, jego kursie i prędkości. Podczas początkowej fazy lotu R-77 jest naprowadzany przy pomocy bezwładnościowego systemu nawigacyjnego z korekcją kursu drogą radiową z samolotu-nosiciela na podstawie danych z radaru pokładowego. W odległości około 16 - 20 km od celu uruchamia się aktywna głowica radiolokacyjna systemu naprowadzania pocisku o kącie przeszukiwania wynoszącym 90°. W przypadku ataku na dystans krótszy niż 20 km, system bezwładnościowy nie jest uruchamiany, a naprowadzanie na cel odbywa się od razu przy pomocy aktywnej głowicy radiolokacyjnej. R-77 może atakować cele lecące z prędkością do 3600 km/h na pułapie od 20 do 30000 metrów.
[edytuj] R-77P
W 1999, ze względu na bardzo wysoką efektywność pocisku R-77 postanowiono zbudować jego wersję rozwojową, zdolną do osiągania wyższych prędkości i atakowania celów na większe odległości. Nowa wersja pocisku oznaczona jako R-77P (lub RWW-PD od ros. повышенной дальности - wydłużonego zasięgu) została dodatkowo wyposażona w silnik strumieniowy (Ramjet), który pełni funkcję silnika marszowego. Nowy pocisk będzie zdolny do przechwytywania celów na nieznacznie dłuższych dystansach dochodzących do 115 km (docelowo 150 - 175 km), ale jego prędkość wzrosła do 5 Ma. Ze względu na dodanie drugiego silnika wzrosła do 225 kg masa pocisku, oraz o 200 mm jego długość. Planuje się, że R-77P wejdzie na wyposażenie myśliwców następnej generacji, a jego docelowy zasięg 175 km spowoduje, że będzie to pocisk zdolny zwalczać cele znajdujące się poza zasięgiem widoczności (BVR - Beyond Visual Range).
[edytuj] Platformy wystrzeliwania
Pociski R-77 znajdują się na uzbrojeniu samolotów myśliwskich takich jak Su-34, Su-35, Su-37, MiG-29C, Su-30, MiG-31, Jak-141 i eksperymentalnych MiG-35 i Su-47. Prawdopodobnie będą one stanowić uzborojenie projektowanego samolotu w technologi stealth PAK FA konstrukcji OKB Suchoja. Pozostałe maszyny myśliwskie nie są w stanie przenosić pocisku R-77 ze względu na brak odpowiednio nowoczesnych systemów awionicznych.
Prowadzi się również prace rozwojowe nad wersją pocisku odpalaną z platform naziemnych i nawodnych.
