Daniel Mikołajewski

Z Wikipedii

Daniel Mikołajewski (ur. 1560, zm. 1633) - polski duchowny i teolog reformowany, senior zborów na Kujawach, współtłumacz Biblii Gdańskiej, jednego z najpopularniejszych polskich przekładów Pisma Świętego.

Pięć lat studiował w Frankfurcie nad Odrą, następnie pracował w Heidelbergu jako nauczyciel dzieci z rodu Przyjemskich. Po powrocie do Rzeczypospolitej, w 1590 roku, opublikował rozprawę polemiczną przeciw Jakubowi Wujkowi pod tytułem O Sakramencie Ciała i Krwie Pańskiey. W 1591 roku został ordynowany na ministra w Radziejowie, gdzie mieszkał jego ojciec. W 1593 roku, w odpowiedzi na antyprotestanckie dzieło Stanisława Reszki Ministromachia, opublikował pod pseudonimem Jan Krzuski broszurę Vindiciae..., dedykowaną Świętosławowi Orzelskiemu, staroście radziejowskiemu wyznania luterańskiego. W 1597 roku został seniorem zborów reformowanych na Kujawach. W 1599 roku brał udział w zjeździe protestantów i dyzunitów w Wilnie, podczas którego spotkał się z pastorem Marcinem Janickim; po jego zakończeniu przeprowadził sześciogodzinną dysputę z jezuitą Marcinem Śmigleckim, której opis dedykował Andrzejowi Leszczyńskiemu, wojewodzie brzesko-kujawskiemu. W 1601 roku udał się do Bazylei, gdzie studiowali syn i pasierb Leszczyńskiego; na życzenie wojewody spotkał się w Genewie z Teodorem de Bèze, któremu przedstawił obu młodzieńców.

W 1604 roku Danielowi Mikołajewskiemu oraz Janowi Turnowskiemu, seniorowi Jednoty czeskiej w Wielkopolsce, zlecono rewizję przekładu Nowego Testamentu, opracowanego przez Marcina Janickiego w 1600 roku. Nowy Testament został wydany w 1606 roku; nie wiadomo, w jakim stopniu tekst opiera się na tekście Janickiego. Daniel Mikołajewski kontynuował pracę nad przekładem; cały tekst Biblii opublikowany został w 1632 roku.

W latach 1615 - 1627 pełnił urząd pastora w Izbicy Kujawskiej.^[1]