Dyspepsja

Z Wikipedii

Dyspepsja (gr.dys = zły, peptein = trawienie) – termin medyczny określający występowanie w nadbrzuszu przewlekłego lub nawracającego bólu, który trwa przynajmniej przez 4 tygodnie (ta definicja została przyjęta w 1999 r. w Rzymie i nosi nazwę kryteriów rzymskich II). Poprzednia definicja, według tak zwanych kryteriów rzymskich I, mówiła o występowaniu bólu w nadbrzuszu w linii pośrodkowej ciała, którym towarzyszy uczucie pełności w nadbrzuszu, wczesne wrażenie sytości, wzdęcia, nudności. Ta definicja jednak nie brała pod uwagę długości trwania objawów. Powyższe sformułowania odnoszą się do pojęcia dyspepsji w sposób encyklopedyczny, jednakże ten termin (w tym przez lekarzy) jest często używany w stosunku do określania wielu różnych objawów, tak zwanych objawów dyspeptycznych, których cechą wspólną jest jedynie ich związek z nadbrzuszem.

Objawy dyspeptyczne:

poposiłkowe uczucie pełności w nadbrzuszu,
odbijania,
nudności i wymioty,
uczucie wczesnej sytości,
brak łaknienia,
zgaga

Z uwagi, że powyższe objawy mogą być również objawem poważnej choroby przewodu pokarmowego, dyspesję dzieli się na:

dyspepsję w przebiegu chorób organicznych
- choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy (15-25% przypadków występowania dyspepsji)
- refluks żołądkowo-przełykowy i refluks dwunastniczo-żołądkowy (5-15% przypadków)
- rak przełyku
- rak żołądka (razem oba nowotwory poniżej 2% przypadków)
dyspepsja czynnościowa (czyli występująca pomimo braku istotnej przyczyny) (60% przypadków)
- nadwrażliwość trzewną
- infekcję Helicobacter pylori (sama infekcja, bez wywoływania objawów zapalenia błony śluzowej żołądka!)
- czynniki dietetyczne i leki
- dym tytoniowy
- czynniki psychosocjalne

Jedyną pewną metodą pozwalającą na rozróżnienie powyższych schorzeń jest wykonanie gastroskopii. Jednakże z uwagi, że dyspepsja jest częstą dolegliwością (dotyka do 25% populacji) przyjęto następujący sposób postępowania:

Próba leczenia bez diagnostyki (badanie dodatkowe wykonuje się dopiero w przypadku braku poprawy po leczeniu)
- wiek poniżej 45 lat i brak objawów alarmujących takich jak:
  - przewlekłe wymioty
  - utrata masy ciała
  - dysfagia
  - objawy krwawienia z przewodu pokarmowego
  - niedokrwistość stwierdzona w badaniach
pełna pilna diagnostyka wykluczająca dysfagię organiczną
- osoby po 45 roku życia z lub bez objawów alarmowych

[edytuj] Leczenie

W leczeniu stosuje się kilka grup leków:

leki zobojętniające
leki prokinetyczne
leki hamujące wydzielanie kwasu solnego
- antagoniści receptora H₂
- inhibitory pompy protonowej (najwięcej badań klinicznych świadczy o skuteczności tej grupy)