Emil Fey
Z Wikipedii
Emil Fey (ur. 23 marca 1866 w Wiedniu, zm. 16 marca 1938 tamże), austriacki polityk, minister i wicekanclerz, jeden z liderów Heimwehry.
Fey był zawodowym oficerem wojsk austro-węgierskich. W czasie pierwszej wojny światowej stacjonował w Wiedniu; w 1916 otrzymał najwyższe odznaczenie wojskowe - order Marii Teresy. Po zakończeniu wojny walczył na pograniczu karynckim przeciwko siłom jugosłowiańskim. W latach 20. włączył się w działalność prawicowej organizacji paramilitarnej Heimwehr - po utworzeniu wiedeńskiej Heimwehry W 1927 szybko wspinał się w hierarchii, w 1931 stanął jej czele i rywalizował o przewodzenie Heimwehrze z E.R. Stahrembergiem.
Był zdeklarowanym przeciwnikiem socjaldemokracji i jego działalność - zarówno w ramach organizacji paramilitarnych, jak i na stanowiska rządowych - podporządkowana była celowi ograniczenia jej wpływów dowolnymi środkami. Z tego powodu był jedną z osób odpowiedzialnych za narastanie przez cały okres istnienia pierwszej republiki wewnętrznego konfliktu politycznego. W 1932 objął stanowisko sekretarza stanu do spraw bezpieczeństwa w rządzie Engelberta Dollfussa i zakazał zgromadzeń socjaldemokratycznych, komunistycznych i narodowosocjalistycznych. W 1933 został ministrem bezpieczeństwa publicznego, a następnie wicekanclerzem. Dążył do podjęcia radykalnych kroków przeciwko socjaldemokracji oraz zastąpienia władz lokalnych komisarzami rządowymi. W lutym 1934 jego rozkaz rozbrojenia lewicowej organizacji paramilitarnej Republikanischer Schutzbund doprowadził do wybuchu powstania, które zostało krwawo stłumione. Wkrótce potem, w maju 1934 stracił fotel wicekanclerza na rzecz swojego rywala, E.R. Stahremberga, a w lipcu tego roku także stanowisko ministra bezpieczeństwa publicznego (pozostał w rządzie jako minister bez teki). To odsunięcie na boczny tor spowodowało wzrost niechęci Feya wobec swojego konkurenta, a także wobec kanclerza Dollfussa, oraz jego zbliżenie do narodowych socjalistów, z którymi łączyła go chęć osłabienia pozycji Dollfussa.
Nie jest jasna jego rola podczas nieudanego puczu w 25 lipca 1934, gdy był wówczas wspólnie z Dollfussem (śmiertelnie rannym podczas puczu) zamknięty w urzędzie kanclerskim. Po zdarzeniu zarzucono mu oficjalnie jedynie zbyt późne przekazanie informacji o zdobytych planach ataku na urząd kanclerski, aby nie ukazywać potencjalnego uwikłania w spisek członka rządu. Fey otrzymał nawet fotel ministra w nowym rządzie Schuschnigga, ale już w 1935 został z niego usunięty, otrzymując stanowisko prezesa jednego z przedsiębiorstw państwowych. W 1936 utracił również na rzecz Stahremberga funkcję szefa wiedeńskiego oddziału Heimwehry i odtąd nie odgrywał żadnej roli politycznej.
W trakcie Anschlussu Fey został aresztowany przez Gestapo na kilka godzin, po wypuszczeniu popełnił samobójstwo (zginęła wówczas także jego żona i syn).
Linki zewnętrzne: