Flota Czarnomorska
Z Wikipedii
Flota Czarnomorska - związek operacyjno-strategiczny Marynarki Wojennej (WMF) Federacji Rosyjskiej, działający na Morzu Azowskim, Czarnym i Śródziemnym.
Spis treści |
[edytuj] Historia
Historia Floty Czarnomorskiej datuje się od lat 80. XVIII wieku, kiedy to tworzenie jej rozpoczął książę Grigorij Potiomkin. Odegrała ona już znaczną rolę w wojnie turecko-rosyjskiej w latach 1787-1791. Jej główną bazą od początku był Sewastopol.
Ówczesnej Flocie Czarnomorskiej podlegały również flotylle: Azowska, Dnieprowska (Limanna) i Dunajska.
[edytuj] I wojna światowa
W przeddzień I wojny światowej liczyła ona 8 okrętów liniowych (w 3 brygadach), posiadała również jedną brygadę ciężkich krążowników, jedną brygadę lekkich krążowników, jeden dywizjon niszczycieli, dywizjon okrętów podwodnych oraz dużą ilość okrętów pomocniczych. Liczyła wtedy 36 667 oficerów i marynarzy (po mobilizacji w 1914 liczebność wzrosła do 68 286 marynarzy i oficerów).
Po powstaniu Ukraińskiej Centralnej Rady część załóg ją poparła. Po ogłoszeniu III Uniwersału Rady utworzono Sekretariat Spraw Morskich na czele z Dmytro Antonowyczem (jego zastępcami zostali kpt. M. Biłynśkyj i inż. O. Kowałenko). W grudniu 1917 utworzono Ukraińską Radę Wojenno-Morską i Ukraiński Generalny Sztab Morski na czele z J. Pokrowskim.
Ponieważ w tym czasie Krym nie znajdował sie w granicach Ukrainy, Rada zgłosiła pretensje tylko do tych okrętów, których załogi zadeklarowały się jako ukraińskie (krążownik "Pamiat Merkurija" i niszczyciel "Zawydnyj") i nakazała im przepłynięcie do Odessy i Mikołajewa. W styczniu 1918 brały one udział w walkach z bolszewikami w Odessie.
Po ataku wojsk Ukraińskiej Republiki Ludowej na Krym 29 kwietnia 1918 Flota Czarnomorska podniosła banderę ukraińską, jednak po zdobyciu przez Niemców Sewastopola 30 kwietnia potraktowali oni flotę jako swoją zdobycz wojenną. Wtedy część floty podniosła banderę rosyjską i skierowała sie do Noworosyjska, jednak w odpowiedzi na groźby Niemców część z nich zawróciła do Sewastopola, gdzie załogi zostały internowane, natomiast część bolszewickich załóg na rozkaz Lenina zatopiła swoje jednostki. Pozostałe jednostki Niemcy przekazali 11 listopada 1918 pod komendę hetmańskiego rządu Skoropadskiego.
W połowie grudnia 1918, w związku z aliancką interwencją Francja internowała okręty Floty czarnomorskiej w Bizercie, a następnie część jednostek włączyła do swojej floty, a część sprzedała na złom.
Po zwycięstwie bolszewików rozpoczęto odbudowę Floty Czarnomorskiej, którą zakończono w 1928. W 1935 flotę przemianowano na Czarnomorską Flotę ZSRR.
[edytuj] II wojna światowa
Po ataku Niemiec na ZSRR w 1941 w pierwszych dniach wojny lotnictwo niemieckie wyeliminowało większość floty i zniszczyło bazy morskie floty, jednak mimo strat odegrała ona aktywną rolę w wojnie przy obronie miast, ewakuacji wojsk i operacjach desantowych.
[edytuj] Po II wojnie światowej
Po drugiej wojnie światowej znacznie rozbudowano Flotę Czarnomorską, której głównym zadaniem stało się demonstrowanie siły Związku Radzieckiego na Morzu Śródziemnym, oraz kontrolowanie ruchów VI Floty Stanów Zjednoczonych. W latach 70. liczyła ona 29 nowoczesnych okrętów podwodnych, 79 okrętów bojowych (krążowników i niszczycieli), 35 dużych i 50 małych trałowców, 5 amfibijnych okrętów desantowych, ponad 200 okrętów pomocniczych różnego przeznaczenia, 30 samolotów rozpoznawczych, 110 bojowych i 110 transportowych, oraz jedną brygadę piechoty morskiej.
[edytuj] Współczesność
Obecnie 70 % Floty Czarnomorskiej jest rozmieszczone na Krymie. Są to:
- porty wojenne
- główne lotniska
- Gwardiejskoje
- Sewastopol-Kacza
- lotniska zapasowe
- Sewastopol-przylądek Chersonez
- Sewastopol-Jużnyj
- węzły łączności
- Otradnoje - 219 wydzielony pułk walki radioelektronicznej
- poligon "Opuk" koło Teodozji
[edytuj] Źródło
- Ukraińska i rosyjska Wikipedia
