Gédéon Benoît

Z Wikipedii

Gedeon de Benoît dyplomata pruski pochodzenia francuskiego żyjący w XVIII wieku.

Sekretarz poselstwa pruskiego w Warszawie w latach 1748 — 1763, następnie pruski poseł w Polsce w latach 1763—1776.

Gdy trwała wojna siedmioletnia nadal przebywał w Warszawie, Ponieważ w wojnie brała udział jedynie Saksonia. Benoit wykorzystał swój pobyt by szkodzić saskim interesom.

Od roku 1762 romansowała z nim agentka króla Stanisława Augusta Henrietta Lullier.

13 kwietnia 1764 wobec zbrojnej interwencji Katarzyny II, Jan Klemens Branicki i grupa przychylnych mu senatorów zażądała by prymas Władysław Aleksander Łubieński zwołał pospolite ruszenie, ten jednak odmówił, wtedy grupa 14 senatorów przesłało pisma do dworów w Petersburgu i Berlinie wzywające do nieingerowania w sprawy polskie. Ambasador Rosji Herman Karl von Keyserling zdecydował się pisma nie przyjąć, pod pozorem że tytulatura imperatorowej jest w niej źle napisana, przyjęli ją natomiast Gédéon Benoît i król Fryderyk II, nie chcąc zrażać do końca tych którzy widzieli oparcie dla Polski w Prusach. Poseł austriacki Florimont-Claude Mercy-Argenteau, zachęcał Branickiego i jego stronników do konfederacji, lecz nie udało się ostatecznie jej zorganizować.

W 1766 roku nadzorował polski "Sejm Czaplica", protestując przeciw metodzie głosowania większością głosów.

W czasie konferencji z Królem Stanisławem Augustem Poniatowskim i ambasadorem Rosji Michaiłem Wołkońskim w 1770, stwierdził : Czartoryscy dobrze by zrobili, gdyby złożyli urzędy i odjechali; tym oddaliby przysługę i WKr. Mości i pomogliby ojczyźnie..

Reprezentował Królestwo Prus przy podpisywaniu traktatu rozbiorowego w 1772 roku. Dnia 18 września 1772 ambasador Rosji Otto Magnus von Stackelberg i Gedeon Benoit oficjalnie poinformowali kanclerza polskiego Andrzeja Młodziejwskiego o rozbiorze.

Sejm rozbiorowy postulowany w celu zatwierdzenia cesji terytorium Rzeczypospolitej w czasie I rozbioru Rzeczypospolitej został zwołany 19 kwietnia 1773 na wcześniejsze żądanie ambasadora rosyjskiego Otto Magnusa von Stackelberga, posła pruskiego Gedeona Benoît i austriackiego Karla Reviczky`ego [1].

Opuścił Polskę w 1776 roku. Zastąpił go Friedrich Blanchot.