Hantawirusowy zespół płucny

Z Wikipedii

Hantawirusowy zespół płucny (ang. Hantavirus pulmonary syndrome) to jednostka chorobowa po raz pierwszy opisana w 1993, jednakże następnie w analizach retrospektywnych udowodniono, że choroba występowała już wcześniej, jednak nie była rozpoznawana. Występuje w obu Amerykach i związana jest z zakażeniem wirusami - hantawirusami, które są przenoszone przez gryzonie:

• wirus Sin Nobre przenoszony przez mysz jelenią (Peromyscus maniculatus) i mysz białołapą (Peromyscus leucopus);
• wirus kanału Czarnego Strumienia przenoszony przez szczura bawełnianego (Sigmodon hispidus);
• wirus Bayou przenoszony przez szczura ryżowego (Oryzomys palustris);
• wirus Andów wywołujący chorobę na terenach Ameryki Południowej.

Spis treści 1 Epidemiologia 2 Objawy chorobowe 3 Rozpoznanie 4 Leczenie 5 Bibliografia 6 Linki zewnętrzne 7 Zobacz

[edytuj] Epidemiologia

Choroba występuje u ludzi narażonych na kontakt z gryzoniami, zwłaszcza mieszkańców terenów wiejskich. W Ameryce Północnej najczęstszym czynnikiem etiologicznym wywołującym objawy choroby jest wirus Sin Nobre.

[edytuj] Objawy chorobowe

Choroba rozpoczyna się objawami zwiastunowymi, do których zalicza się gorączka, bóle mięśni, nudności, wymioty, ból brzucha, zawroty głowy. Faza prodromalna trwa 1 - 11 dni, po niej dochodzi do rozwoju fazy płucnej, która charakteryzuje się spadkiem ciśnienia tętniczego, tachykardią, tachypnoё. W badaniach dodatkowych można stwierdzić hipoksemię a badaniu RTG klatki piersiowej cechy obrzęku płuc. W przeciągu kilku lub kilkudziesięciu godzin choroba może rozwinąć się i spowodować niewydolność oddechową będącą przyczyną śmierci.

[edytuj] Rozpoznanie

W początkowym okresie objawów prodromalnych, z uwagi na niecharakterystyczne objawy jest praktycznie niemożliwe. Na rozpoznanie choroby może wpłynąć wykonane RTG klatki piersiowej, w którym widoczne są cechy obustronnego pęcherzykowego obrzęku płuc, przy prawidłowej wielkości serca, obecność płynu w opłucnej. W badaniach laboratoryjnych można stwierdzić małopłytkowość, skrócenie APTT, limfocytozę, często z leukocytozą. Współistnieje zagęszczenie krwi (wzrost hematokrytu), hipoalbuminemia, podwyższone stężenie mleczanów, i kreatyniny. Ostateczne rozpoznanie jest możliwe po wykonaniu badań serologicznych, takich jak oznaczenie poziomu swoistej immunoglobuliny G, lub diagnostykę w oparciu o metodę ELISA i PCR.

[edytuj] Leczenie

Najważniejsze w terapii jest szybkie rozpoznanie objawów rozpoczynającej niewydolności oddechowej. Konieczna jest intubacja i leczenie respiratorem przy zachowaniu wszystkich procedur postępowania przeciwwstrząsowego. Nawet w przypadkach intensywnego leczenia śmiertelność wynosi 40% a opóźnienie rozpoznania zwiększa ją znacznie. W przypadkach w których nie dochodzi do rozwoju niewydolności oddechowej stosuje się rybawirynę, która hamuje replikację wirusa. Przebieg tej postaci jest łagodny.

[edytuj] Bibliografia

• Interna Harrisona. Wydawnictwo Czelej. Tom II. Str. 1726-1727, ISBN 83-88063-41-3
• Wirusowe gorączki krwotoczne. W: Zdzisław Dziubek: Choroby zakaźne i pasożytnicze. Zdzisław Dziubek (red.). Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2003, s. 260. ISBN 83-200-2748-9. 

[edytuj] Linki zewnętrzne

• CDC: Hantavirus Pulmonary Syndrome (HPS) (en). [dostęp 15 września 2007].
• Maria A Horga, Veronica A Mas Casullo: Hantavirus Pulmonary Syndrome (en). eMedicine Pediatrics. [dostęp 15 września 2007].

[edytuj] Zobacz

• Gorączka krwotoczna z zespołem nerkowym