Hiperdoncja
Z Wikipedii
 |
Zęby nadliczbowe |
| ICD-10: |
K00.1
|
|
K00.1.0 {{{X.0}}} |
|
| K00.1.1 {{{X.1}}} | |
| K00.1.2 {{{X.2}}} | |
| K00.1.3 {{{X.3}}} | |
| K00.1.4 {{{X.4}}} | |
| K00.1.5 {{{X.5}}} | |
| K00.1.6 {{{X.6}}} | |
| K00.1.7 {{{X.7}}} | |
| K00.1.8 {{{X.8}}} | |
| K00.1.9 {{{X.9}}} | |
Hiperdoncja, zwiększenie liczby zębów (łac. hyperdontia, z gr. νπερ = zbyt dużo + οδοντ = ząb + -ια), ang. hyperdontia) – zaburzenie rozwojowe polegające na obecności zębów nadliczbowych (dentes supernumerarii) o nieprawidłowej budowie albo prawidłowo zbudowanych zębów dodatkowych (dentes supplementarii). Często ograniczona przestrzeń w łuku zębowym powoduje, że zęby nadliczbowe i dodatkowe ulegają zatrzymaniu. Zaburzenie najczęściej dotyczy zębów siecznych i przedtrzonowych, najrzadziej zębów trzonowych. Zęby nadliczbowe występujące w okolicy zębów trzonowych nazywamy zębami zatrzonowymi (dentes distomolares) i przytrzonowymi.
Objawy tego zaburzenia rozwojowego wynikają najczęściej z zaburzenia funkcji stawu skroniowo-żuchwowego.
Hiperdoncja może stanowić część obrazu klinicznego zespołów wad wrodzonych, takich jak:
- dysplazja obojczykowo-czaszkowa,
- zespół Gardnera,
- zespół LEOPARD,
- zespół ustno−nosowo−palcowy.
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Hiperdoncja na stronie Geneva Foundation for Medical Education and Research (en)
