Jan Wyżykowski
Z Wikipedii
Jan Wyżykowski, doc. dr inż. (ur. 31 marca 1917 w Haczowie, zm. 29 października 1974 w Warszawie), polski geolog, z wykształcenia inżynier górnik, specjalista w zakresie górnictwa miedziowego.
Po ukończeniu szkoły podstawowej w rodzinnej miejscowości, przeniósł się do Krakowa, gdzie w 1936 zdał maturę w Liceum im. Jana III Sobieskiego. Przez krótki okres uczęszczał do seminarium duchownego, kształcił się także na śpiewaka operowego u profesora Bronisława Romaniszyna. Edukację muzyczną przerwała choroba gardła, po której podjął studia w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, które, z powodu wojny, ukończył z dużym opóźnieniem w 1950. Początkowo pracował w kopalniach węgla kamiennego na Górnym Ślasku, następnie w Państwowym Instytucie Geologicznym w Warszawie, gdzie podjął badania nad miedzią w Polsce. Odkrył w 1957 roku w okolicach Lubina największe złoża rud miedzi w Europie, przez co stał się jednym z twórców polskiego zagłębia miedziowego (KGHM Polska Miedź). W 1965 został doktorem, a w 1973 docentem. Laureat wielu nagród: nagrody państwowej II stopnia, Orderu Bryły — symbolicznego odznaczenia Życia i Nowoczesności przyznawanego za talent i charakter. Pochowany został w Alei Zasłużonych na Powązkach.
Imieniem Jana Wyżykowskiego nazwano szereg szkół, a w marcu 2007 także szyb kopalni Polkowice - Sieroszowice znajdujący się w pobliżu odwiertu, w którym po raz pierwszy odkryto lubińskie złoże miedzi. W Lubinie znajduje się także pomnik Jana Wyżykowskiego.
[edytuj] Bibliografia
Rydzewski A., 1996., Odkrycie złoża Lubin-Sieroszowice - wspomnienia o współpracy z Janem Wyżykowskim. Wiadomości Państwowego Instytutu Geologicznego, nr 11, listopad 1996 [1]
Rydzewski A., 2002. Jan Wyżykowski. Wiadomości Państwowego Instytutu Geologicznego, nr 3. [2]
