Jimi Hendrix

Z Wikipedii

Jimi Hendrix
Popiersie Jimiego Hendriksa w Alei Sław na Skwerze Harcerskim w Kielcach
Imię i nazwisko	James Marshall Hendrix
Pseudonim	Jimi Hendrix
Data urodzenia	27 listopada 1942
Pochodzenie	Seattle, USA
Data i miejsce śmierci	18 września 1970 Londyn, Wielka Brytania
Gatunek	hard rock acid rock blues rock psychodeliczny
Zawód	wokalista, gitarzysta
Aktywność	1966-1970
Wytwórnia płytowa	MCA Reprise
Współpracownicy
Mitch Mitchell – perkusja Noel Redding – gitara basowa Billy Cox – gitara basowa Buddy Miles – perkusja
Instrument
Fender Stratocaster Gibson Flying V 12 strunowy Zemaitis
Zespół
Band of Gypsies (1969) The Jimi Hendrix Experience (1966) Jimmi James and The Blue Flames (1962) Rockin Kings (1960)
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons
Kolekcja cytatów w Wikicytatach
Strona internetowa

Pomnik W rodzinnym mieście - Seattle

Portret

Jimi Hendrix, właśc. James Marshall Hendrix^[1] (ur. 27 listopada 1942 w Seattle w USA, zm. 18 września 1970 w Londynie w Anglii) – amerykański gitarzysta, wokalista, kompozytor, w jego muzyce doszukać się można ściśle zakorzenionej muzyki bluesowej, na której się wychował^{[potrzebne źródło]}, jazz rocka, oraz opartego na riffach hard rocka, którego jest jednym z prekursorów^{[potrzebne źródło]}.

Będąc jeszcze nastolatkiem dostał gitarę od ojca, instrument ten kosztował 5$^{[potrzebne źródło]}. Hendrix wypracował szereg unikalnych w owym czasie, technik gry na gitarze elektrycznej – między innymi bardzo kreatywne wykorzystanie sprzężenia zwrotnego, przesterowanych wzmacniaczy oraz zastosowanie szeregu elektronicznych efektów gitarowych^{[potrzebne źródło]}.

Hendrix był samoukiem, grał ze słuchu, lecz nie znał nut, nie umiał czytać ani zapisywać muzyki^{[potrzebne źródło]}. Grał na gitarze dla praworęcznych lewą ręką, przekładając struny, nieprzystosowana do takiego układu strun gitara często rozstrajała się podczas koncertów^{[potrzebne źródło]}. Muzyk stroił ją również podczas grania^{[potrzebne źródło]}. Jego nosowy wokal miał tendencje do fałszowania^{[potrzebne źródło]}.

Hendrix rozpoczął swą karierę muzyczną we wczesnych latach sześćdziesiątych jako ceniony muzyk studyjny^{[potrzebne źródło]}. Nagrywał między innymi z Little Richardem, Kingiem Curtisem i Johnem Hammondem. Koncertował także w lokalnych klubach^{[potrzebne źródło]}. W 1966 w czasie jednej ze swych wizyt w nowojorskim klubie bluesowym (Cafe Wha), dawny basista grupy The Animals, Chas Chandler, usłyszał grającego Hendriksa^{[potrzebne źródło]}. Namówił go na przyjazd do Londynu i nagrywanie muzyki z nim samym jako producentem^{[potrzebne źródło]}. W 1967 został wydany pierwszy album Hendriksa Are You Experienced?. W kolejnych trzech latach Hendrix wydał jeszcze dwa albumy Axis – Bold as Love i Electric Ladyland, na których znalazły się takie przeboje, jak Little Wing, Voodoo Chile, Spanish Castle Magic, All Along the Watchtower (cover piosenki Boba Dylana) czy Gypsy Eyes.

W całym okresie swej sławy intensywnie koncertował. Do historii szczególnie przeszły jego występy na Monterey Pop Festival w 1967 i na festiwalu w Woodstock w 1969^{[potrzebne źródło]}. W szczególności ten pierwszy, uznawany za najwspanialszy happening w historii rocka, kiedy to Hendrix grał na gitarze za plecami, za głową i trącając struny zębami, a w czasie wykonywania Wild Thing podpalił swoją gitarę i roztrzaskał ją o scenę^{[potrzebne źródło]}. Gitara płonąc ciągle grała w sprzężeniu zwrotnym^{[potrzebne źródło]}. Drugi występ przeszedł do historii dzięki nowoczesnej, odbiegającej od przyjętych standardów adaptacji hymnu amerykańskiego – The Star Spangled Banner, który uważany jest za najoryginalniejszy happening przeciwko wojnie w Wietnamie^{[potrzebne źródło]}.

W ostatnim okresie swej twórczości Hendrix zaczął zmieniać styl, zmierzając w stronę jazz rocka^{[potrzebne źródło]}. W 1969 roku założył wraz z Billym Coxem i Buddym Milesem formację Band of Gypsys, która dała koncert w hali Fillmore East (Nowy Jork). Dobrze zapowiadającą się karierę przerwała śmierć. Hendrix zm. 18 września 1970 wskutek komplikacji po zażyciu środków nasennych (barbiturany)^{[potrzebne źródło]}. Sekcja zwłok nie wykazała obecności heroiny, o której branie Hendrix był podejrzewany^{[potrzebne źródło]}.

Hendrix zostawił po sobie tak dużo niepublikowanego materiału studyjnego i koncertowego, że jego spadkobiercy (ojciec artysty Al Hendrix i przyrodnia siostra Janie) zatrudnili menedżera w celu uporządkowania spuścizny po gitarzyście. Wynikiem tego był szereg pośmiertnych albumów z muzyką Jimiego Hendriksa.

Magazyn Rolling Stone uznanał muzyka za najlepszego gitarzystę w historii^{[potrzebne źródło]}. Oprócz Elvisa Presleya i grupy The Beatles jest otaczany największym hołdem spośród światowych muzyków^{[potrzebne źródło]}. Organizowane są liczne koncerty upamiętniające jego pamięć m.in. Thanks Jimi Festiwal organizowany przez Leszka Cichońskiego we Wrocławiu, na którym co roku bity jest rekord Guinessa polegającym na jak najbardziej licznym wspólnym wykonaniu słynnego utworu Hey Joe.