Kłoda (narzędzie kary)
Z Wikipedii
Kłoda - początkowo pień drzewa rozpiłowany wzdłuż, później dwie belki, z wycięciami na ręce lub nogi, służący do unieruchamiania złoczyńców lub jeńców.
Pierwsze wzmianki o kłodnikach pochodzą z r. 1261 (wg Glogera), w Kazaniach Świętokrzyskich (pocz. XIV w.) (wg Brücknera). Ksiądz Piotr Skarga w Żywotach świętych pisze: "Wsadzono ich do kłody", "Wieść go do ciemnicy i mocno mu w kłodzie nogi cisnąć kazał".
Użycie kłody opisał Adam Mickiewicz w Panu Tadeuszu (księga IX, Bitwa).
[edytuj] Bibliografia:
- Aleksander Brückner, Encyklopedia staropolska, PWN 1990 Warszawa, wyd. pierwsze fotooffsetowe.
- Aleksander Brückner, Słownik etymologiczny języka polskiego, Wiedza Powszechna 1970 Warszawa, wyd. II.
- Zygmunt Gloger, Encyklopedia staropolska, Wiedza Powszechna 1972 Warszawa, wyd. II.
- Szymon Wrzesiński, Krwawa profesja. Rzecz o katach i ich ofiarach, LIBRON, Kraków 2006, wyd. pierwsze
Bocian • Chińska tortura wodna • Gruszka • Hiszpańskie buty • Kołyska Judasza • Kozi język • Kozioł czarownic (hiszpański osioł) • Krzesło inkwizytorskie • Krzyż modlitewny • Łamanie kołem • Ława tortur • Madejowe łoże • Maski wstydu • Zmiażdżenie • Toca (tortura wodna) • Wahadło (strappado, pendulum) • Widełki heretyków • Zgniatacz głowy • Zgniatacz kciuków • Żelazna dziewica
Beczka • Chłosta • Dyby • Falaka • Flet hańby • Gąsior • Kamienie hańbiące • Klatka błaznów • Kłoda • Kuna • Nabicie na pal • Piętnowanie • Praszczęta • Pręgierz • Spalenie na stosie • Sambenito