Kłosówka wełnista

Z Wikipedii

Kłosówka wełnista
Systematyka wg Reveala
Domena	jądrowce
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	naczyniowe
Nadgromada	nasienne
Gromada	okrytonasienne
Klasa	jednoliścienne
Rząd	wiechlinowce
Rodzina	wiechlinowate
Rodzaj	kłosówka
Gatunek	kłosówka wełnistaa
Nazwa systematyczna
Holcus lanatus L.
L. (1753, Sp. Pl.: 1048
Synonimy
Avena lanata ((L.) Hoffm., Avena lanata Koeler, Notholcus lanatus (L.) Nash ex Hitchc., Nothoholcus lanatus (L.) Nash, Holcus glaucus Willk., Holcus argenteus C. Agardh ex Roem. & Schult., Holcus argenteus C. Agar, Ginannia lanata (L.) F.T.Hubb., Ginannia pubescens Bubani
Galeria zdjęć i grafik

Kłosówka wełnista (Holcus lanatus L.) – gatunek byliny należący do rodziny wiechlinowatych. W Polsce roślina dość pospolita na całym obszarze od niżu po niższe położenia górskie. Gatunek wiatro-obcopylny. Autotrof, hemikryptofit.

Trawa

Języczek

Kwiatostan kłosówki wełnistej

[edytuj] Morfologia

Pokrój

Pospolita, wieloletnia trawa luźnokępkowa typu ozimego, o wysokiej konkurencyjności. Cała gęsto owłosiona krótkimi, aksamitnie gęstymi włoskami. Tworzy zwarte szerokie, dobrze ulistnione darnie rozrastające się za pomocą rozłogów podziemnych. Wykształca dużo pędów wegetatywnych i znacznie wyższe od nich pędy generatywne.

Łodyga

Źdźbła okrągłe, całe aksamitnie krótko owłosione, podzielone na 3 lub 4 międzywęźla, wzniesione lub wygięte u nasady, opadające, kolanka nagie. Osiągają wysokość do 100 cm, zwykle około 30-50 cm.

Liście

szarozielone odługości od 4 do 20 cm i szerokości od 3 do 7 mm, płaskie, opadające, miękkie, blaszki liściowe lancetowate, z obu stron aksamitnie omszone, słabo bruzdkowane, z dobrze wykształconym kilem do ¾ ich długości. W pączku zwinięte. Pochwy i kolanka pokryte gęstymi, delikatnymi włoskami, aksamitne w dotyku. Pochwy liściowe otwarte, miękko owłosione, lekko rozdęte. Języczek dobrze widoczny, o długości od 1 do 4 mm, błoniasty, silnie postrzępiony.

Kwiatostan

Wiecha właściwa, silnie skupiona delikatna, biała do bladozielonej, często z różowymi lub purpurowymi przebarwieniami, na końcach przebarwia się na szaro i kremowobiało, dość gęsta, wyprostowana, górą przechylona, o owłosionych, spiralnych gałązkach, kłoski dwukwiatowe o długości od 3 do 6 mm, jajowate, całe miękko aksamitnie owłosione. Górny kwiatek zawsze płonny z krótką, haczykowato wygiętą ością plewki dolnej, która nie wystaje lub nieznacznie wystaje z kłoska do 0,5 mm, ponad plewy. Plewy na brzegach i nerwie grzbietowym miękko owłosione, z wyrostkiem ościstym do 1 mm długości. Podczas kwitnienia wiecha rozpierzchła, czerwonawo nabiegła. Kwitnie od czerwca do sierpnia.

Ziarniak

Owocem jest lekki, oplewiony ziarniak, długości 2,5 mm, zamknięty w twardych plewkach.

Korzenie

System korzeniowy dobrze wykształcony, korzenie płytko rozmieszczone. Krzewi się pozapochwowo.

[edytuj] Ekologia

Biotop, wymagania: Występuje na ubogich glebach piaszczystych, na przesuszonych torfowiskach, łąkach i pastwiskach, zwłaszcza nieco wilgotniejszych. Czasami na skrajach lasów i przydrożach. Preferuje stanowiska nasłonecznione do lekko zacienionych, gleby umiarkowanie żyzne do żyznych, przepuszczalne, umiarkowanie suche do wilgotnych. Tolerancyjna na odczyn gleby, suszę i okresowe zalewanie. Roślina wrażliwa na udeptywanie i nie znosi ostrych, bezśnieżnych zim oraz długo zalegającej okrywy śnieżnej i stagnujących wód. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych, gatunek charakterystyczny dla klasy Molinio-Arrhenatheretea, wyróżniający dla zespołu Poa pratensis-Festuca rubra i zespołu Vaccinio-Abietenion^[1].

• Roślina skłonna do przysychiwania w środku lata, narażona na wymarzanie podczas ostrych, bezśnieżnych zim oraz podgniwanie podczas zim łagodnych ale z długo utrzymującą się pokrywą śnieżną. Wegetację rozpoczyna wczesną wiosną. Do pełnego rozwoju dochodzi w drugim roku po siewie. Odrasta wolno.

[edytuj] Zastosowanie

• Wykorzystywana w ogrodach naturalistycznych i w bukieciarstwie.
• Roślina darniowa i pastewna o małej wartości pastewnej i dość dużej ilości składników mineralnych. Jest uważana za groźny chwast, prawie na wszystkich typach łąk i pastwisk. Tworzy duże, nierówne i luźne kępy, utrudniające jej sprzęt i pielęgnację. Z powodu wełnistego owłosienia jest niechętnie zjadana przez zwierzęta. Siano jest puszyste i trudne do wysuszenia.

Zwalczanie

• Wczesne i niskie koszenie, wałowanie oraz użytkowanie kośno-pastwiskowe.
• Zjadana przez zwierzęta w zbyt dużych ilościach, powoduje u zwierzat nieżyt układu pokarmowego.

[edytuj] Zmienność

Tworzy mieszańce z kłosówką miękką Holcus mollis.

[edytuj] Bibliografia