Kaplica
Z Wikipedii
Kaplica z języka łacińskiego cappa zdrobniale capella kapliczka - wydzielone pomieszczenie z ołtarzem, boczna część kościoła tworząca odrębną całość, w której znajduje się ołtarz. Mały budynek przeznaczony na cele kultowe. W czasach wczesnego chrześcijaństwa kaplice miały dwa poziomy: dolny, w którym przechowywano relikwie, oraz górny, przeznaczony na modlitwę. Kaplice związane są z budownictwem sakralnym każdej cywilizacji. Wznoszono je w czasach pogańskich, w starożytnej Grecji i w Rzymie (np. aedicula) i w innych wyznaniach. Do najczęściej występujących kaplic rzymskokatolickich należą: kaplice kościelne, klasztorne, prywatne (np. pałacowe), szpitalne, szkolne, cmentarne. Kapliczką nazywa się też przydrożne budowle związane najczęściej z twórczością ludową. W kościołach protestanckich, szczególnie we wspólnotach ewangelicznych, mianem kaplicy określa się większość budynków sakralnych. Ma to związek z powszechną (w łonie protestantyzmu) niechęcią wobec nazywania budynków kościołami. Użycie określenia "kaplica" - w protestanckiej terminologii - uwypukla fakt, że zborowy budynek nie jest kościołem, ale miejscem spotkania kościoła (jako wspólnoty wierzących).
Do najbardziej znanych polskich kaplic należą: Kaplica Zygmuntowska na Wawelu, kaplica Najświętszej Marii Panny na Jasnej Górze oraz Ostra Brama w Wilnie (do II wojny światowej w granicach Polski).
Zobacz też: przegląd zagadnień z zakresu architektury, przegląd zagadnień z zakresu religii.
