Kościenica wodna
Z Wikipedii
Kościenica wodna | |
![]() Kościenica wodna |
|
Systematyka wg Reveala | |
Domena | jądrowce |
Królestwo | rośliny |
Podkrólestwo | naczyniowe |
Nadgromada | nasienne |
Gromada | okrytonasienne |
Klasa | Rosopsida |
Rząd | goździkowce |
Rodzina | goździkowate |
Rodzaj | kościenica |
Gatunek | kościenica wodna |
Nazwa systematyczna | |
Myosoton aquaticum | |
Methodus (Moench) 225 (1794) | |
Synonimy | |
Malachium aquaticum (L.) Fr. Alsine aquatica (L.) Britt. Cerastium aquaticum L. Stellaria aquatica (L.) Scop. |
|
![]() |
Kościenica wodna (Myosoton aquaticum (L.) Moench) – gatunek należący do rodziny goździkowatych. Roślina rozpowszechniona w całej Polsce. Zasięg obejmuje niemal całą Europę (z wyjątkiem południowych i północnych jej krańców) i Azję (z wyjątkiem krańców północnych oraz części południowo-wschodniej i południowej). Gatunek zawleczony na wszystkie kontynenty w strefie klimatu umiarkowanego.
[edytuj] Charakterystyka
- Pokrój
- Roślina wieloletnia, rozesłana lub wspierająca się na roślinach sąsiednich. Jest bardzo podobna do gwiazdnicy gajowej, która różni się od kościenicy wodnej walcowatą łodygą, ma słupek z 3 znamionami, a owocem jest torebka pękająca do połowy długości 3 ząbkami.
- Łodyga
- Wiotka, osiąga długość od 30 do 120 cm. Jest 4-kanciasta i górą gruczołowato owłosiona. Często zakorzenia się w węzłach.
- Liście
- Ulistnienie naprzeciwległe, liście siedzące lub na krótkim ogonku, sercowate, ostro zakończone. Tylko liście dolne i na płonnych łodygach ogonkowe.
- Kwiaty
- Kwiatostan typu wierzchotka dwupromieniowa. Kielich 5-działkowy, ogruczolony, płatków pięć, nieco dłuższych od kielicha, białych, rozciętych niemal do nasady. 5 szyjek słupka. Kielich owłosiony, długości podobnej jak korona. Roślina kwitnie od czerwca do sierpnia.
- Owoc
- Jajowata torebka pękająca pięcioma ząbkami. Zawiera kilka nasion.
- Korzenie
- Wyrastają w węzłach.
- Biotop, wymagania
- Obrzeża wilgotnych lasów, zarośla, rowy, brzegi wód. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla O. Convolvuletalia. [1]
[edytuj] Bibliografia
- Jakub Mowszowicz: Flora jesienna. Przewodnik do oznaczania dziko rosnących jesiennych pospolitych roślin zielnych. Warszawa: WSiP, 1986. ISBN 83-02-00607-6.
- Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
Przypisy
- ↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.