Konfederacja dzikowska
Z Wikipedii
Konfederacja dzikowska – konfederacja generalna zawiązana 5 listopada 1734 w Dzikowie pod Tarnobrzegiem, utworzona na wezwanie króla-elekta Stanisława Leszczyńskiego, który wobec połączonej interwencji wojsk saskich i rosyjskich na korzyść Augusta III, uszedł do Królewca. Marszałkiem generalnym konfederacji został starosta jasielski Adam Tarło. Na czele wojsk konfederackich stanął regimentarz Józef Potocki.
[edytuj] Tło
Podpisany przez Rosję, Prusy i Austrię w 1732 traktat Loewenwolda przewidywał współdziałanie tych państw w narzuceniu I Rzeczypospolitej popieranego przez nie kandydata do polskiej korony. Po rozbiciu tworzącego się sojuszu sasko-francuskiego i zneutralizowaniu nastawionych antysasko Prus, strony zdecydowały się popierać kandydaturę elektora Fryderyka Augusta II, syna Augusta II.
12 września 1733 13,5 tysiąca szlachty wybrało w Warszawie na wolnej elekcji królem Polski Stanisława Leszczyńskiego. Zawiązana została dla obrony polskiego tronu dla Stanisława Leszczyńskiego przed interwencją rosyjską i saską i w celu wywołania interwencji mocarstw europejskich na jego korzyść. W tym celu rozpoczęła aktywną działalność dyplomatyczną, wysyłając posłów do Szwecji, Francji, Turcji i Rzymu. Bezskutecznie zwróciła się o poparcie do narodów czeskiego, węgierskiego i "śląskiego". Wojska konfederackie próbowały przebić się przez Wielkopolskę, by uderzyć na Saksonię. Zostały jednak rozbite w wielu bitwach przez Sasów i Rosjan. Ogniska oporu zbrojnego konfederatów dzikowskich istniały do 1735, na Kurpiach i na Podolu.
