Konklawe 1534

Z Wikipedii

Konklawe 11-13 X 1534 – konklawe, które odbyło się po śmierci Klemensa VII, zakończone wyborem Pawła III.

Spis treści

1 Śmierć Klemensa VII
2 Lista uczestników
- 2.1 Nieobecni
3 Konklawe
4 Przypisy
5 Źródła

[edytuj] Śmierć Klemensa VII

Papież Klemens VII zmarł 25 września 1534, pozostawiając Kościół Katolicki w dramatycznej sytuacji. W Europie coraz więcej zwolenników zdobywał protestantyzm, który stał się oficjalną religią w Szwecji i wielu krajach niemieckich, spór z królem Anglii Henrykiem VIII doprowadził do schizmy anglikańskiej, narastało zagrożenie tureckie zwł. dla Węgier, a bardzo niezręczne lawirowanie w konflikcie króla Francji Franciszka I z cesarzem Karolem V doprowadziło do złupienia Rzymu podczas sacco di Roma w 1527. Jednocześnie Klemens nie podejmował w Kościele żadnych reform.

[edytuj] Lista uczestników

W konklawe wzięło udział 33 z 46 żyjących kardynałów

Alessandro Farnese (nominacja kardynalska 20 września 1493) – kardynał-biskup Ostia e Velletri; komendatariusz diakonii S. Eustachio; dziekan Św. Kolegium Kardynałów; biskup Parmy i Saint-Pons de Thomiers; archiprezbiter Bazyliki Laterańskiej

Giovanni Piccolomini (1 lipca 1517) – kardynał-biskup Porto e Santa Rufina; subdziekan Św. Kolegium Kardynałów

Giovanni Domenico de Cupis (1 lipca 1517) – kardynał-biskup Sabiny; komendatariusz kościoła prezbiterialnego S. Lorenzo in Lucina; biskup Nardo; administrator diecezji Trani, Macerata e Recanati, Adria i Montepeloso

Bonifacio Ferreri (1 lipca 1517) – kardynał-biskup Palestriny

Lorenzo Campeggio (1 lipca 1517) – kardynał-biskup Albano; administrator diecezji Salisbury i Parenza oraz archidiecezji Kreta; protektor Anglii

Matthew Lang von Wellenberg (10 marca 1511) – kardynał-prezbiter S. Angela in Pescheria; protoprezbiter Św. Kolegium Kardynałów; arcybiskup Salzburga i prymas Niemiec; biskup Cartageny

Louis de Bourbon de Vendôme (1 lipca 1517) – kardynał-prezbiter S. Sabina; biskup Laon; administrator diecezji Le Mans

Benedetto degli Accolti (3 maja 1527) – kardynał-prezbiter S. Eusebio; arcybiskup Rawenny; administrator diecezji Cremona, Policastro i Bovino

Agostino Spinola (3 maja 1527) – kardynał-prezbiter S. Apollinare; kamerling Św. Kościoła Rzymskiego; administrator diecezji Savona

Marino Grimani (3 maja 1527) – kardynał-prezbiter S. Marcello; administrator diecezji Ceneda, Concordia i Città di Castello

Antonio Sanseverino (21 listopada 1527) – kardynał-prezbiter S. Maria in Trastevere; arcybiskup Tarentu; protektor zakonu kapucynów

Giovanni Vincenzo Carafa (21 listopada 1527) – kardynał-prezbiter S. Pudenziana; administrator diecezji Anglona

Andrea Matteo Palmieri (21 listopada 1527) – kardynał-prezbiter S. Clemente; administrator diecezji Lucera; kamerling Św. Kolegium Kardynałów

Francisco Quiñones (7 grudnia 1527) – kardynał-prezbiter S. Croce in Gerusalemme; gubernator Veroli i Kampanii; protektor zakonu franciszkanów

Francesco Cornaro (20 grudnia 1527) – kardynał-prezbiter S. Ciriaco alla Terme; archiprezbiter Bazyliki Watykańskiej

Ippolito de' Medici (10 stycznia 1529) – kardynał-prezbiter S. Lorenzo in Damaso; wicekanclerz Św. Kościoła Rzymskiego; arcybiskup Awinionu; administrator archidiecezji Monreale i diecezji Lecce; legat w Marche; opat komendatoryjny Tre Fontane

François de Tournon (9 marca 1530) – kardynał-prezbiter SS. Marcellino e Pietro; arcybiskup Bourges

Antonio Pucci (22 września 1531) – kardynał-prezbiter SS. IV Coronati; wielki penitencjariusz; biskup Pistoia i Vannes; protektor Polski i Portugalii

Esteban Gabriel Merino (21 lutego 1533) – kardynał-prezbiter SS. Giovanni e Paolo; patriarcha Zachodnich Indii; biskup Jaén

Jean Le Veneur (7 listopada 1533) – kardynał-prezbiter S. Bartolomeo all’Isola; biskup Lisieux

Philippe de la Chambre (7 listopada 1533) – kardynał-prezbiter SS. Martino ai Monti

Innocenzo Cibo (23 września 1513) – kardynał-diakon S. Maria in Domnica; protodiakon Św. Kolegium Kardynałów; arcybiskup Genui; administrator archidiecezji Turyn; legat w Bolonii

Paolo Emilio Cesi (1 lipca 1517) – kardynał-diakon S. Eustachio; administrator diecezji Orte e Civita Castellana; archiprezbiter Bazyliki Liberiańskiej; prefekt Trybunału Sygnatury Apostolskiej; protektor Księstwa Sabaudii; wice-protektor Anglii i Irlandii

Alessandro Cesarini (1 lipca 1517) – kardynał-diakon S. Maria in Via Lata; administrator diecezji Pampeluna i Gerace oraz archidiecezji Otranto

Giovanni Salviati (1 lipca 1517) – kardynał-diakon S. Cosma e Damiano; administrator archidiecezji Santa Severina oraz diecezji Ferrara, Teano i Bitetto; opat komendatoryjny Nonantola

Nicolò Ridolfi (1 lipca 1517) – kardynał-diakon S. Maria in Cosmedin; administrator diecezji Vicenza i Imola oraz archidiecezji Salerno

Agostino Trivulzio (1 lipca 1517) – kardynał-diakon S. Adriano; administrator diecezji Toulon i Bayeux; legat w Marittima e Campagna

Francesco Pisani (1 lipca 1517) – kardynał-diakon S. Marco; komendatariusz diakonii S. Maria in Portico i S. Agata in Suburba; biskup Padwy; administrator diecezji Treviso i Cittànova

Jean de Lorraine (28 maja 1518) – kardynał-diakon S. Onofrio; biskup Metz; administrator archidiecezji Narbonne i Reims oraz diecezji Verdun

Ercole Gonzaga (3 maja 1527) – kardynał-diakon S. Maria Nuova; biskup Mantui; gubernator Tivoli; protektor Hiszpanii

Girolamo Grimaldi (21 listopada 1527) – kardynał-diakon S. Giorgio in Velabro; administrator archidiecezji Bari oraz diecezji Brugnato i Venafro

Girolamo Doria (styczeń 1529) – kardynał-diakon S. Tommaso in Parione; administrator diecezji Noli i archidiecezji Tarragona

Odet de Coligny de Châtillon (7 listopada 1533) – kardynał-diakon SS. Sergio e Bacco; administrator archidiecezji Tuluza

Wśród elektorów było 24 Włochów, 6 Francuzów, 2 Hiszpanów i 1 Niemiec. 18 z nich mianował Klemens VII, 13 - Leon X, a po jednym - Juliusz II i Aleksander VI.

[edytuj] Nieobecni

13 kardynałów było nieobecnych, w tym 4 Francuzów, 4 Hiszpanów, 3 Niemców, Włoch i Portugalczyk:

François Guillaume de Castelnau-Clermont-Lodève (29 listopada 1503) – kardynał-biskup Frascati, arcybiskup Auch; biskup Agde; legat w Awinionie

Albrecht von Brandenburg (24 marca 1518) – kardynał-prezbiter S. Pietro in Vincoli; arcybiskup-elektor Moguncji; arcybiskup Magdeburga; administrator diecezji Halberstadt

Eberhard von der Mark (9 sierpnia 1520) – kardynał-prezbiter S. Crisogono; biskup Liège; administrator archidiecezji Walencja

Antoine du Prat (21 listopada 1527) – kardynał-prezbiter S. Anastasia; arcybiskup Sens; administrator archidiecezji Albi i diecezji Meaux; kanclerz królestwa Francji

Bernhard von Cles (9 marca 1530) – kardynał-prezbiter S. Stefano al Monte Celio; biskup Trydentu; przewodniczący Tajnej Rady Cesarstwa

Louis de Gorrevod (9 marca 1530) – kardynał-prezbiter S. Cesareo in Palatio; biskup Bourg-en-Bresse; legat papieski w Sabaudii

Juan García de Loaysa (9 marca 1530) – kardynał-prezbiter S. Anastasia; biskup Sigüenza; przewodniczący Najwyższej Królewskiej Rady Indii

Íñigo López de Mendoza y Zúñiga (9 marca 1530) – kardynał-prezbiter S. Nicola in Carcere Tulliano; biskup Burgos

Alfonso de Manrique (22 lutego 1531) – kardynał-prezbiter SS. XII Apostoli; arcybiskup Sewilli; generalny inkwizytor Hiszpańskiej Inkwizycji

Juan Pardo de Tavera (22 lutego 1531) – kardynał-prezbiter S. Giovanni a Porta Latina; arcybiskup Toledo i prymas Hiszpanii; przewodniczący Rady Królewskiej Hiszpanii

Claude de Longwy de Givry (7 listopada 1533) – kardynał-prezbiter S. Agnese in Agone; administrator diecezji Poitiers i Langres

Alfonso de Portugal (1 lipca 1517) – kardynał-diakon S. Lucia in Septisolio; arcybiskup Lizbony i Evory

Niccolò Gaddi (3 maja 1527) – kardynał-diakon S. Teodoro; biskup Fermo; administrator archidiecezji Cosenza i diecezji Sarlat; protektor Francji

9 mianował Klemens VII, 3 Leon X, a jednego Juliusz II.

[edytuj] Konklawe

Konklawe 1534 było jednym z najkrótszych w historii. Św. Kolegium było wprawdzie podzielone na trzy partie ^[1], od początku jednak zdecydowanym faworytem był kardynał-dziekan Alessandro Farnese. Miał on oficjalne poparcie króla Francji, uważano go jednak za neutralnego, był zatem możliwy do zaakceptowania także dla partii procesarskiej, tym bardziej, że Karol V, zawiedziony na papieżu Klemensie VII, któremu pomógł zdobyć tiarę, tym razem deklarował całkowity brak zainteresowania wynikiem konklawe. Spore znaczenie dla uzyskania poparcia „cesarskich” miała jego zapowiedź zwołania soboru powszechnego w celu reformy Kościoła. Na jego korzyść przemawiał tez zaawansowany wiek (66 lat), w związku z czym nawet kardynałowie nie do końca przekonani do jego kandydatury lub samemu mający ambicje papieskie (np. kardynał Trivulzio) byli skłonni go poprzeć, licząc na pontyfikat „przejściowy”. Już w pierwszym głosowaniu rankiem 13 października Alessandro Farnese został wybrany jednogłośnie na papieża, przybierając imię Paweł III. 3 listopada odbyła się uroczysta inauguracja jego pontyfikatu.

Przypisy

↑ „Włoską”, „francuską” i „cesarską”, każda z nich liczyła po 10 elektorów (trzech, w tym Farnese, byli uważani za neutralnych). L. Pastor, History of the Popes", s. 7-8