Konklawe 1903

Z Wikipedii

Konklawe 31 VII - 4 VIII - konklawe, które wybrało Piusa X na następcę Leona XIII. Było to ostatnie konklawe, w trakcie którego doszło do zgłoszenia przez mocarstwo katolickie oficjalnej ekskluzywy wobec jednego z kandydatów na papieża.

Spis treści

1 Lista uczestników
- 1.1 Nieobecni
2 Początek konklawe
3 Weto cesarza Austrii
4 Wyniki głosowań
5 Wybór
6 Linki zewnętrzne
7 Przypisy

[edytuj] Lista uczestników

W konklawe wzięło udział 62 z 64 kardynałów:

Luigi Oreglia di Santo Stefano (Włochy; nominacja 22 grudnia 1873) – kardynał-biskup Ostia e Velletri; dziekan Św. Kolegium Kardynałów; kamerling Św. Kościoła Rzymskiego; prefekt Św. Kongregacji ds. Ceremonii; opat komendatoryjny Tre Fontane

Serafino Vannutelli (Włochy; 14 marca 1887) – kardynał-biskup Porto e Santa Rufina; subdziekan Św. Kolegium Kardynałów; wielki penitencjariusz; sekretarz Najwyższej Św. Kongregacji Rzymskiej i Powszechnej Inkwizycji

Vincenzo Vannutelli (Włochy; 30 grudnia 1889) – kardynał-biskup Palestriny; komendatariusz kościoła prezbiterialnego S. Silvestro in Capite; prefekt Św. Kongregacji Soboru Trydenckiego;prefekt Św. Kongregacji Kościelnych Immunitetów; archiprezbiter Bazyliki Liberiańskiej

Mario Mocenni (Włochy; 16 stycznia 1893) – kardynał-biskup Sabiny; opat komendatoryjny Farfa

Francesco di Paola Satolli (Włochy; 29 listopada 1895) – kardynał-biskup Frascati; archiprezbiter Bazyliki Laterańskiej; prefekt Św. Kongregacji ds. Studiów

Antonio Agliardi (Włochy; 22 czerwca 1896) – kardynał-biskup Albano; komendatariusz kościoła prezbiterialnego S. Lorenzo in Damaso; wicekanclerz Św. Kościoła Rzymskiego

Jose Sebastião Netto (Portugalia; 24 marca 1884) – kardynał-prezbiter SS. XII Apostoli; protoprezbiter Św. Kolegium Kardynałów; patriarcha Lizbony

Alfonso Capecelatro (Włochy; 27 lipca 1885) – kardynał-prezbiter S. Maria del Popolo; bibliotekarz Św. Kościoła Rzymskiego; arcybiskup Kapui

Benoit-Marie Langenieux (Francja; 7 czerwca 1886) – kardynał-prezbiter S. Giovanni a Porta Latina; arcybiskup Reims

James Gibbons (USA; 7 czerwca 1886) – kardynał-prezbiter S. Maria in Trastevere; arcybiskup Baltimore

Mariano Rampolla del Tindaro (Włochy; 14 marca 1887) – kardynał-prezbiter S. Cecilia; sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej; prefekt Św. Kongregacji ds. Sanktuarium Loreto; prefekt Św. Kongregacji Nadzwyczajnych Spraw Kościoła; archiprezbiter Bazyliki Watykańskiej; prefekt Fabryki Św. Piotra; przewodniczący Papieskiej Komisji Biblijnej; przewodniczący Rady ds. Patrymonium Stolicy Apostolskiej; protektor zakonów cystersów i augustianów

François-Marie-Benjamin Richard de la Vergne (Francja; 24 maja 1889) – kardynał-prezbiter S. Maria in Via; arcybiskup Paryża

Pierre-Lambert Goosens (Belgia; 24 maja 1889) – kardynał-prezbiter S. Croce in Gerusalemme; arcybiskup Mechelen i prymas Belgii

Anton Joseph Gruscha (Austro-Węgry; 1 czerwca 1891) – kardynał-prezbiter S. Maria degli Angeli; arcybiskup Wiednia

Angelo Di Pietro (Włochy; 16 stycznia 1893) – kardynał-prezbiter S. Alessio; pro-datariusz Jego Świątobliwości

Michael Logue (Wielka Brytania; 16 stycznia 1893) – kardynał-prezbiter S. Maria della Pace; arcybiskup Armagh i prymas Irlandii

Kolos Ferenc Vaszary (Austro-Węgry; 16 stycznia 1893) – kardynał-prezbiter SS. Silvestro e Martino ai Monti; arcybiskup Esztergom i prymas Węgier

Georg Kopp (Niemcy; 16 stycznia 1893) – kardynał-prezbiter S. Agnese fuori le mura; biskup Wrocławia

Adolph-Ludovic Perraud (Francja; 16 stycznia 1893) – kardynał-prezbiter S. Pietro in Vincoli; biskup Autun

Victor-Lucien-Sulpice Leçot (Francja; 12 czerwca 1893) – kardynał-prezbiter S. Pudenziana; arcybiskup Bordeaux

Giuseppe Sarto (Włochy; 12 czerwca 1893) – kardynał-prezbiter S. Bernardo alle Terme; patriarcha Wenecji

Ciriaco María Sancha y Hervás (Hiszpania; 18 maja 1894) – kardynał-prezbiter S. Pietro in Montorio; arcybiskup Toledo i prymas Hiszpanii; patriarcha Indii Zachodnich

Domenico Svampa (Włochy; 18 maja 1894) – kardynał-prezbiter S. Onofrio; arcybiskup Bolonii

Andrea Carlo Ferrari (Włochy; 18 maja 1894) – kardynał-prezbiter S. Anastasia; arcybiskup Mediolanu

Girolamo Maria Gotti (Włochy; 29 listopada 1895) – kardynał-prezbiter S. Maria della Scala; prefekt Św. Kongregacji Rozkrzewiania Wiary

Achille Manara (Włochy; 29 listopada 1895) – kardynał-prezbiter S. Pancrazio; biskup Ankony

Salvador Casañas y Pagés (Hiszpania; 29 listopada 1895) – kardynał-prezbiter SS. Quirico e Giulitta; arcybiskup Barcelony

Domenico Ferrata (Włochy; 22 czerwca 1896) – kardynał-prezbiter S. Prisca; prefekt Św. Kongregacji ds. Biskupów i Zakonów

Serafino Cretoni (Włochy; 22 czerwca 1896) – kardynał-prezbiter S. Maria sopra Minerva; prefekt Św. Kongregacji ds. Obrzędów

Giuseppe Prisco (Włochy; 30 listopada 1896) – kardynał-prezbiter S. Sisto; arcybiskup Neapolu

José Martín de Herrera y de la Iglesia (Hiszpania; 19 kwietnia 1897) – kardynał-prezbiter S. Maria in Transpontina; arcybiskup Santiago de Compostela

Pierre-Hector Coullie (Francja; 19 kwietnia 1897) – kardynał-prezbiter SS. Trinita al Monte Pincio; arcybiskup Lyonu i prymas Galii

Guillaume-Marie-Joseph Labouré (Francja; 19 kwietnia 1897) – kardynał-prezbiter S. Maria Nuova e S. Francesco in Foro Romano; arcybiskup Rennes

Giovanni Battista Casali del Drago (Włochy; 19 czerwca 1899) – kardynał-prezbiter S. Maria della Vittoria

Francesco di Paola Cassetta (Włochy; 19 czerwca 1899) – kardynał-prezbiter S. Crisogono; komendatariusz diakonii SS. Vite, Modesto e Crescenzia

Alessandro Sanminiatelli-Zabarella (Włochy; 19 czerwca 1899) – kardynał-prezbiter SS. Marcellino e Pietro; kamerling Św. Kolegium Kardynałów

Gennaro Portanova (Włochy; 19 czerwca 1899) – kardynał-prezbiter S. Clemente; arcybiskup Reggio di Calabria

Giuseppe Francica Nava di Bontife (Włochy; 19 czerwca 1899) – kardynał-prezbiter SS. Giovanni e Paolo; arcybiskup Katanii

François-Desiré Matthieu (Francja; 19 czerwca 1899) – kardynał-prezbiter S. Sabina

Pietro Respighi (Włochy; 19 czerwca 1899) – kardynał-prezbiter SS. IV Coronati; wikariusz generalny diecezji rzymskiej; przewodniczący Św. Kongregacji ds. Wizytacji Apostolskich; prefekt Św. Kongregacji ds. Rezydencji Biskupów

Agostino Richelmy (Włochy; 19 czerwca 1899) – kardynał-prezbiter S. Eusebio; arcybiskup Turynu

Sebastiano Martinelli (Włochy; 15 kwietnia 1901) – kardynał-prezbiter S. Agostino

Casimiro Gennari (Włochy; 15 kwietnia 1901) – kardynał-prezbiter S. Marcello

Lev Skrbenský z Hříště (Austro-Węgry; 15 kwietnia 1901) – kardynał-prezbiter S. Stefano al Monte Celio; arcybiskup Pragi i prymas Czech

Giulio Boschi (Włochy; 15 kwietnia 1901) – kardynał-prezbiter S. Lorenzo in Panisperna; arcybiskup Ferrary

Jan Puzyna (Austro-Węgry; 15 kwietnia 1901) – kardynał-prezbiter SS. Vitale, Gervasio e Protasio; biskup Krakowa

Bartolomeo Bacilieri (Włochy; 15 kwietnia 1901) – kardynał-prezbiter S. Bartolomeo all’Isola; biskup Werony

Carlo Nocella (Włochy; 22 czerwca 1903) – kardynał-prezbiter S. Callisto

Beniamino Cavicchioni (Włochy; 22 czerwca 1903) – kardynał-prezbiter S. Maria in Aracoeli

Andrea Aguti (Włochy; 22 czerwca 1903) – kardynał-prezbiter [bez tytułu]

Emilio Taliani (Włochy; 22 czerwca 1903) – kardynał-prezbiter [bez tytułu]

Sebastián Herrero y Espinosa de los Monteros (Hiszpania; 22 czerwca 1903) – kardynał-prezbiter [bez tytułu]; arcybiskup Walencji

Johannes Katschthaler (Austro-Węgry; 22 czerwca 1903) – kardynał-prezbiter [bez tytułu]; arcybiskup Salzburga i prymas Germanii

Antonius Hubert Fischer (Niemcy; 22 czerwca 1903) – kardynał-prezbiter SS. Nereo ed Achilleo; arcybiskup Kolonii

Luigi Macchi (Włochy; 11 lutego 1889) – kardynał-diakon S. Maria in Via lata; protodiakon Św. Kolegium Kardynałów; sekretarz Listów Apostolskich; administrator opactwa Subiaco

Andreas Steinhuber (Niemcy; 16 stycznia 1893) – kardynał-diakon S. Agata alla Suburra; prefekt Św. Kongregacji Indeksu

Francesco Segna (Włochy; 18 maja 1894) – kardynał-diakon S. Maria in Portico; archiwista Stolicy Apostolskiej

Raffaele Pierotti (Włochy; 30 listopada 1896) – kardynał-diakon SS. Cosma e Damiano

Francesco Salesio della Volpe (Włochy; 19 czerwca 1899) – kardynał-diakon S. Maria in Aquiro

José de Calasanz Vives y Tutó (Hiszpania; 19 czerwca 1899) – kardynał-diakon S. Adriano

Luigi Tripepi (Włochy; 15 kwietnia 1901) – kardynał-diakon S. Maria in Domnica; prefekt Św. Kongregacji ds. Odpustów i Świętych Relikwii

Felice Cavagnis (Włochy; 15 kwietnia 1901) – kardynał-diakon S. Maria ad Martyres

38 elektorów pochodziło z Włoch, 7 z Francji, po 5 z Austro-Węgier (w tym Polak Jan Puzyna) i Hiszpanii, 3 z Niemiec i po 1 z Portugalii, Belgii, Wielkiej Brytanii i USA. Wszyscy byli nominatami Leona XIII z wyjątkiem dziekana Luigi Oreglia di Santo Stefano, którego mianował jeszcze Pius IX.

[edytuj] Nieobecni

2 Kardynałów, obaj z nominacji Leona XIII:

Michelangelo Celesia (Włochy; 10 listopada 1884) - kardynał-prezbiter S. Marco; arcybiskup Palermo
Francis Patrick Moran (Australia; 27 lipca 1885) - kardynał-prezbiter S. Susanna; arcybiskup Sydney

[edytuj] Początek konklawe

Po śmierci papieża Leona XIII (20 lipca 1903 roku) w Kaplicy Sykstyńskiej w dniu 31 lipca zebrało się konklawe. Niekwestionowanym faworytem był wówczas kardynał Rampolla, o którym jeszcze za życia Leona XIII mówiono jako o potencjalnym następcy św. Piotra. Rampolla był oskarżany przez swych przeciwników o przynależność do loży masońskiej.

[edytuj] Weto cesarza Austrii

Gdy 2 sierpnia przystępowano do kolejno głosowania, o głos poprosił książę biskup Krakowa, kard. Jan Kniaź z Kozielskich Puzyna. "Mam zaszczyt - mówił - (...) podać do wiadomości w imieniu oraz na podstawie autorytetu jego Apostolskiego Majestatu Franciszka Józefa (...), że Jego Majestat, zamierzając skorzystać ze starożytnego prawa i przywileju, oznajmia wykluczające weto przeciwko najdostojniejszemu mojemu panu kardynałowi Marianowi Rampolli del Tindaro." Gdy do głosu doszedł Luigi Oreglia, będący dziekanem, oznajmił: "Ta informacja nie może być przyjęta ani z tytułu oficjalnego, ani z tytułu nieoficjalnego, i nie będzie brana pod uwagę." Wielu kardynałów tę decyzję oklaskiwało, podczas gdy francuski kardynał, Desire Mathieu, krzyknął nawet "Brawo!". Po tym wszystkim wstał kard. Rampolla i odrzekł: "Przykro mi, że przez władzę świecką został dokonany poważny zamach na wolność Kościoła w zakresie papieskich wyborów oraz na godność Świętego Kolegium, i ja się temu energicznie sprzeciwiam."

Był to chwilowy moment, kiedy kolegium w przypływie współczucia, oddało więcej głosów na Rampollego, lecz zarazem był to ostatni moment blasku tego kardynała, ponieważ po czwartym głosowaniu, kiedy to osiągnął pułap 30 głosów, zaczął spadać z każdym kolejnym głosowaniem na rzecz kard. Giuseppe Sarto.

[edytuj] Wyniki głosowań

Poniżej wyniki poszczególnych głosowań^[1]:

Pierwsze (1 sierpnia rano):

- Rampolla - 24 głosy

- Gotti - 17

- Sarto - 5

- S. Vanutelli - 4

- Oreglia, di Pietro i Capeceltaro - po 2

- Agliardi, Cassetta, Richelmy, Portanova, Ferrata i Segna - po 1

Drugie (1 sierpnia po południu):

- Rampolla - 29

- Gotti - 16

- Sarto - 10

- Richelmy - 3

- Capecelatro - 2

- S. Vanutelli i Segna - po 1

Trzecie (2 sierpnia rano, w jego trakcie zgłoszenie weta przez Puzynę):

- Rampolla - 29

- Sarto - 21

- Gotti - 9

- Oreglia, di Pietro i Capecelatro - po 1

Czwarte (2 sierpnia po południu):

- Rampolla - 30

- Sarto - 24

- Gotti - 3

- Oreglia i di Pietro - po 2

- Capecelatro - 1

Piąte (3 sierpnia rano, jeden głos nieważny):

- Sarto - 27

- Rampolla - 24

- Gotti - 6

- Oreglia, Capecelatro, di Pietro i Prisco - po 1

Szóste (3 sieprnia po południu, nadal jeden głos nieważny):

- Sarto - 35

- Rampolla - 16

- Gotti - 7

- Oreglia - 2

- Capecelatro - 1

Siódme (4 sierpnia rano):

- Sarto - 50

- Rampolla - 10

- Gotti - 2

[edytuj] Wybór

4 sierpnia na tron Piotrowy wybrano kardynała Giuseppe Melchiorre Sarto, czyli papieża Piusa X, który w 1904 roku wydał Konstytucję Apostolską "Commisium nobis", w której potępił i zakazał pod groźbą ekskomuniki stosowania ekskluzywy państwowej.