Kontrafagot
Z Wikipedii
Kontrafagot — instrument dęty drewniany z grupy aerofonów stroikowych. Należy do grupy instrumentów z podwójnym trzcinowym stroikiem. Do tej samej rodziny należą także obój, rożek angielski i jego wersja o wyższym stroju fagot. Skala (zakres dźwięków muzycznych) instrumentu wynosi od C do f. Notacja dla kontrafagotu jest w kluczu basowym z transpozycją o oktawę w dół. Instrument składa się z długiej, prawie pięciometrowej, podłużnej rury, poczwórnie złożonej. Otwory nawiercone na długości instrumentu otwierane są klapami. Kontrafagot jest używany najczęściej jako wzmocnienie oktawowe basów. Powolne rozbrzmiewanie słupa powietrza powoduje ograniczenie w wykonywaniu drobnych wartości. Akustyka i pochodzenie instrumentu jest podobne jak innych z tej rodziny - zobacz obój. Kontrafagot jest instrumentem dętym o najniższym stroju w składzie orkiestry symfonicznej. Odpowiednikiem smyczkowym pod względem wysokości stroju jest (w przybliżeniu) kontrabas. Do czasów współczesnych kontrafagot nie był postrzegany jako instrument solowy. Dopiero w XX wieku powstało szereg kompozycji na ten instrument.
Przykłady kompozycji na kontrafagot:
- Erwin Schulhoff - Bassnachtigall na kontrafagot solo 1922
- Gunther Schuller - Koncert na kontrafagot 1978
- Donald Erb - Red Hot Duets (5) for Two Contrabassoons 1990
- David Neumeyer - Sonata na kontrafagot i fortepian 2001
Znane partie orkiestrowe kontrafagotu:
- Maurice Ravel - Suita orkiestrowa "Moja Matka Gęś"
- Maurice Ravel - Koncert fortepianowy na lewą rękę D-dur
