Księga Ezdrasza

Z Wikipedii

Stary Testament

Biblia Hebrajska (część wspólna dla judaizmu i chrześcijaństwa)

Kanon katolicki, prawosławny, etiopski i syryjski

Kanon prawosławny

Dodatek do kanonu prawosławnego

4 Machabejska

Kanon rosyjski i etiopski

4 Ezdrasza

Kanon etiopski

Kanon syryjski

Biblijna Księga Ezdrasza to jedna z ksiąg Starego Testamentu. Obejmuje opis historii tam gdzie kończy go 2 Księga Kronik. Kapłan Ezdrasz rozpoczyna tę opowieść od wzmianki o dekrecie perskiego króla Cyrusa pozwalającym ostatkowi Żydów powrócić z niewoli babilońskiej do ojczyzny. Na koniec opisuje, jak starał się pomóc osobom, które skalały się poprzez kontakty z okolicznymi ludami. Obejmuje okres 70 lat - od roku 537 p.n.e. do 467 p.n.e.. Celem Ezdrasza było ukazanie, jak Bóg spełnił obietnicę, że wyzwoli swój lud z Babilonu i przywróci w Jerozolimie czystą formę wielbienia. Dlatego pisarz koncentruje się tylko na wydarzeniach związanych z tą właśnie myślą przewodnią.

[edytuj] Treść

Księga Ezdrasza 1:1 - 6:22

Po dekrecie Cyrusa około 50 000 żydowskich wygnańców wraca do Jerozolimy pod przewodnictwem namiestnika Zerubbabela zwanego również Szeszbaccarem. Repatrianci niezwłocznie odbudowują ołtarz i zaczynają przynosić ofiary Jahwe. Następnego roku Izraelici kładą fundamenty pod świątynię. Wrogowie przeszkadzają w odbudowie i w końcu udaje im się wymóc na królu wydanie rozkazu wstrzymania prac. Prorocy Aggeusz i Zachariasz kierują jednak do ludzi zachęty, dzięki którym mimo wszystko udaje się wznowić odbudowę świątyni. Z obawy przed złamaniem wcześniejszego postanowienia Cyrusa przeciwnicy odbudowy rezygnują z dalszych działań. Oficjalne poszukiwania prowadzą do odnalezienia dekretu Cyrusa w sprawie odbudowy świątyni. Odtąd prace przebiegają bez przeszkód i wreszcie zostają ukończone.

Księga Ezdrasza 7:1 - 10:44

Od poświęcenia odbudowanego domu Bożego minęło prawie 50 lat. Jest rok 468 p.n.e. Zabierając ze sobą ostatek sług Bożych oraz zgromadzone środki, Ezdrasz wyrusza z Babilonu do Jerozolimy. Dowiaduje się tam, iż lud, kapłani i lewici pozawierali związki małżeńskie z pogańskimi Kananejkami. Ezdrasz jest oszołomiony. Otrzymuje jednak zachętę, aby był silny i działał. Robi więc wszystko, by poprawić sytuację, a lud reaguje na to pozytywnie.

[edytuj] Autor

Autorem Księgi Ezdrasza jest, jak sama nazwa mówi Ezdrasz, którego hebrajskie tłumaczenie imienia znaczy pomoc. Dowodzi temu także to, iż począwszy od wersetu 27 rozdziału 7 do końca rozdziału 9 tekst jest napisany w pierwszej osobie, co wyraźnie dowodzi, że pisarzem był Ezdrasz. Był on biegłym przepisywaczem Prawa Mojżeszowego. Księga Ezdrasza i Nehemiasza początkowo stanowiły jeden zwój. Później Żydzi podzielili go na księgi 1 i 2 Ezdrasza. We współczesnych wydaniach Biblii po hebrajsku oraz innych językach występują one jako Księgi Ezdrasza i Nechemiasza. Część Księgi Ezdrasza (4:8 do 6:18 i 7:12-26) została napisana po aramejsku, a reszta po hebrajsku, gdyż Ezdrasz biegle władał oboma tymi językami.