Księga Malachiasza

Z Wikipedii

Stary Testament

Biblia Hebrajska (część wspólna dla judaizmu i chrześcijaństwa)

Kanon katolicki, prawosławny, etiopski i syryjski

Kanon prawosławny

Dodatek do kanonu prawosławnego

4 Machabejska

Kanon rosyjski i etiopski

4 Ezdrasza

Kanon etiopski

Kanon syryjski

Księga proroka Malachiasza - jedna z ksiąg Pisma Świętego znajdująca się wśród ksiąg prorockich Starego Testamentu. W kanonie hebrajskim stanowiła część Księgi Dwunastu Proroków Mniejszych.

Malachiasz krytykuje ludzi za ich stosunek do Boga i za ich brak posłuszeństwa.

[edytuj] Treść

Miłość Boża do Izraela 1,1-5
Bezwartościowe ofiary 1,6-2,9
Nie dotrzymane obietnice 2,10-16
Sąd Boży 2,17-3,5
Płacenie dziesięcin 3,6-12
Boża obietnica miłosierdzia 3,13-4,6

[edytuj] Czas i Miejsce

Uważa się generalnie, że Malachiasz (dosłownie "poseł Jahwe") działał około osiemdziesięciu lat po Aggeuszu i Zachariaszu, prawdopodobnie niedługo, zanim Nehemiasz został namiestnikiem Jerozolimy, około połowy V w. przed Chr. Były to trudne czasy i ludzie zaczęli zaniedbywać przestrzeganie Bożego Prawa.

[edytuj] Przesłanie

Malachiasz wierzył, że jedynym sposobem, aby zaznać Bożego błogosławieństwa, było dotrzymanie wierności Jego przykazaniom. Dużo czasu upłynęło, zanim wygnańcom, którzy powrócili do Jerozolimy, udało się wrócić do dawnego życia narodowego. Wraz z upływem czasu zaczęło im brakować animuszu. Lecz była to ich wina, gdyż więcej uwagi zwracali na własne inklinacje, niż na wolę Bożą. Prorok wzywał ich przeto do właściwego ustalenia priorytetów zachęcał obietnicą Bożego błogosławieństwa w przyszłości.

Źródło: Biblia.net.pl