Logarytm
Z Wikipedii
Logarytm – wykładnik potęgi c, do której należy podnieść dodatnią podstawę logarytmu a różną od jedynki, aby otrzymać dodatnią liczbę logarytmowaną b. Symbolicznie:
- ,
gdzie a > 0, oraz b > 0.
Na przykład log28 = 3, ponieważ 23 = 8.
Spis treści |
[edytuj] Rodzaje i zapis
Zapis bez indeksu logx oznacza zwykle logarytm dziesiętny, czyli mający u swej podstawy liczbę 10, czyli log10x. W różnych dziedzinach może jednak oznaczać równie dobrze:
- logarytm dziesiętny (Briggsa), log10x,
- logarytm naturalny (Nepera) [1], logex oznaczany lnx, (zob. podstawa logarytmu naturalnego),
- logarytm binarny (dwójkowy), log2x,
Ponieważ funkcje logarytmiczne o różnych podstawach różnią się o stałą: loga(x) = logbxlogab (zob. własności logarytmów), więc podstawa logarytmu może nie być istotna (o ile tylko jest liczbą większą od 1). Tak jest na przykład w teorii złożoności obliczeniowej przy określaniu czasu działania algorytmów w sensie asymptotycznym.
[edytuj] Funkcja logarytmiczna
Często logarytm utożsamia się z funkcją logarytmiczną określoną wzorem l(x) = logax przy ustalonej podstawie a.
Można ją zdefiniować także jako funkcję odwrotną funkcji wykładniczej.
[edytuj] Uogólnienia i kologarytm
Definicję można rozszerzyć również na liczby ujemne, a nawet zespolone, ale wtedy logarytm nie będzie określony jednoznacznie.
Liczbę przeciwną do logarytmu z x nazywało się niegdyś kologarytmem x i oznaczało lub . Dzisiaj pojęcie to odchodzi w zapomnienie i pisze się po prostu − logx. Wyrażenie to używane jest do tej pory m.in. w chemii przy określaniu skali kwasowości.
[edytuj] Logarytm dyskretny
Logarytm dyskretny elementu b (przy podstawie a) w danej grupie skończonej jest to taka liczba całkowita c, że w grupie zachodzi równość (stosując notację multiplikatywną dla działania grupowego):
- ac = b.
[edytuj] Logarytm zespolony
Funkcję logarytm można uogólnić na liczby zespolone. Mając różną od zera liczbę zespoloną i jej współrzędne biegunowe z = r(cosφ + isinφ),
- ,
gdzie k jest pewną liczbą całkowitą, a ln(r) zwykłym logarytmem naturalnym.
Posługując się pojęciami modułu i argumentu liczby zespolonej powyższy wzór można zapisać jako:
- ,
Ponieważ logarytm zespolony nie jest jednoznacznie określony definiujemy też logarytm główny:
- ,
gdzie Arg(z) oznacza argument główny z, a więc taki argument , że .
[edytuj] Własności
Z definicji natychmiast wynikają:
- ,
- loga1 = 0,
- logaa = 1.
Z własności potęgi mamy również:
- ,
stąd też
- ,
oraz
- ,
- ,
i wreszcie
- ,
- ,
a więc
- ,
w szczególności
- .
Bardzo przydatnym wnioskiem z powyższych jest następująca równość:
Zachodzi również:
Należy mieć na uwadze, że każda liczba dodatnia posiada logarytm rzeczywisty, ujemna z kolei zespolony (np. ln( − 1) = πi, ponieważ eπi = − 1, więcej w artykule o wzorze Eulera). Ponieważ potęga nie przyjmuje zera w całej swojej dziedzinie, to logarytm nie jest określony w zerze.
Jeżeli podstawa a > 1, to granice
- , gdy ,
- , gdy ;
dla 0 < a < 1, mamy
- , gdy ,
- , gdy .
[edytuj] Zastosowania
Dawniej logarytmy były używane do szybkiego mnożenia liczb za pomocą tablic logarytmicznych (zamieniano je na łatwe dodawanie ich logarytmów). Dzisiaj, z powodu wyparcia ich przez kalkulatory i komputery, wyszły one właściwie z użytku podobnie jak suwak logarytmiczny.
[edytuj] Zobacz też
Przypisy
- ↑ John Napier w opublikowanym przez siebie dziele Logarithmorum canonis descriptio użył pisowni nazwiska Neper, co tłumaczy przyjętą później i stosowaną powszechnie do dzisiaj nazwę.