Ludwik Franciszek Burbon-Conti

Z Wikipedii

Ludwik Franciszek Burbon, książę Conti (fr. Louis François I de Bourbon) (ur. 13 sierpnia 1717 – zm. 2 sierpnia, 1776) – książę Conti od 1727.

Syn Ludwika Armanda Burbona, księcia Conti, i Ludwiki Elżbiety Burbon-Condé, wnuczki króla Ludwika XIV. Jego siostrą była Ludwika Henrietta, księżna Orleanu. W 1732 ożenił się z Ludwika Dianą, córką zmarłego regenta Filipa II Orleańskiego. Ludwika Diana urodziła mu jego jedynego ślubnego syna - Ludwika Franciszka Józefa, ostatniego księcia Conti.

Wstąpił do armii francuskiej by wziąć udział w wojnie o sukcesję austriacką, w 1741 w Czechach. Został wodzem naczelnym armii we Włoszech, gdzie wsławił się zwycięstwami w bitwach pod Villafranca i pod Madonna dell'Olmo. Walczył też w Niemczech i Niderlandach.

Grupa polskich magnatów, spodziewających się rychłej śmierci króla Augusta III, zaoferowała mu w 1747 polską koronę. Jego kandydatura miała poparcie samego Ludwika XV, jednakże nie poparli jej ministrowie francuscy, ponieważ synową króla Francji była wówczas córka Augusta III - Maria Józefa Wettyn. Efektem tych sprzecznych działań było powstanie sekretu króla, sekretnego gabinetu Ludwika XV, który bez wiedzy swoich ministrów realizował własną politykę wschodnią.

Conti pozostawał kandydatem francuskiego monarchy do polskiego tronu aż do 1755, kiedy to utracił pozycję na dworze w wyniku intryg Madame de Pompadour. W 1771 książę przeszedł do opozycji antykrólewskiej, posądzany był o wywołanie zamieszek w Dijon w 1775.

Poprzednik Ludwik Armand II

Książę Conti 1727-1776

Następca Ludwik Franciszek II