Majer Szapira
Z Wikipedii
Majer Szapira, hebr./jid.: רבי מאיר יהודה שפירא, ang.: Rabin Yehuda Meir Shapiro, pol.: Rabin Majer Jehuda Szapira (czasem spotykana jest błędna polska pisownia: Meir Szapiro bądź Szpiro lub Szpira) - (ur. 3 marca 1887 w Suczawie na Bukowinie, zm. 27 października 1933} - w latach 1922–1927 pierwszy ortodoksyjny poseł żydowski na Sejm II Rzeczypospolitej. Wyznaczony jako chasydzki przywódca Rashei yeshiva oraz autor szkoły nauczania Talmudu Daf Jomi. Od wczesnych lat młodości, był zauważony jako przywódca ruchu chasydzkiego oraz wyśmienity mówca. W wieku 24 lat został wyznaczony na Rabina w miejscowości Gliniany. Założyciel szkół Jesziwa w Sanoku i Piotrkowie Trybunalskim. Był również rabinem w Lublinie, gdzie założył rabinacko-talmudystyczną Jeszywas Chachmej Lublin (Lubelską Szkołę Mędrców) przy zbiegu ulic Unickiej i Lubartowskiej - największą na świecie religijną szkołę żydowską. Od 1912 stronnik kierunku politycznego Agudas Izrael, a od 1922 przewodniczący tej partii na wschodnią Małopolskę. Pod koniec życia był rabinem w Łodzi. Zmarł tuż przed planowanym wyjazdem do Izraela w roku 1933. W roku 1958 prochy Majera Szapiry spoczęły na cmentarzu w Jerozolimie. Jego prace i publikacje przyniosły mu sławę na całym świecie.
[edytuj] Autor
- "Imrej Daat" (Słowo wiedzy, 1910)
- "Ohr HaMeir" (Światło jasności, 1926)
- "Halacha"
- "Aggada"
