Marian Suski

Z Wikipedii

Marian Suski (1905-1993) – profesor, inżynier, pracownik naukowy Wydziału Łączności (później Elektroniki) i Instytutu Telekomunikacji i Akustyki Politechniki Wrocławskiej. W młodości sportowiec, brązowy medalista w szermierce (szabla) podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich w 1932 (startował też w następnych, w Berlinie, ale bez medalu).

Studia ukończył przed II wojną światową na Politechnice Warszawskiej (wcześniej ukończywszy Oficerską Szkołę Inżynierii), tematem jego pracy dyplomowej zrealizowanej pod kierunkiem prof. Janusza Groszkowskiego było wytwarzanie modulacji fal decymetrowych. Pracował w Biurze Badań Technicznych Wojsk Łączności, badając nowatorskie w owych czasach techniki łączności bezprzewodowej. Na rok akademicki 1929/1930 wyjechał do Paryża, gdzie studiował w Wyższej Szkole Elektrotechnicznej. Podczas kampanii wrześniowej w 1939 był dowódcą łączności w Dowództwie Obrony Warszawy, za co odznaczony został Krzyżem Walecznych. Po kapitulacji trafił do oflagu, na krótko do Wrocławia, potem do obozu w Murnau, gdzie prowadził kursy z podstaw radiotechniki. Udało mu się tam zgromadzić trochę części, które posłużyły mu do skonstruowania w konspiracji prostego odbiornika radiowego, który służył jeńcom obozu aż do chwili wyzwolenia obozu przez aliantów. Z oflagu trafił do służby w II Korpusie WP we Włoszech, zajmując stanowisko szefa remontów sprzętu radiowego.

Po wojnie przyjechał do rodziny do Polski. Skierowano go do pracy na Dolny Śląsk do Dzierżoniowa, gdzie był przez krótki czas dyrektorem Państwowej Fabryki Odbiorników Radiowych (znanej później jako "Diora"). Potem trafił do Wrocławia, gdzie w 1947 podjął pracę jako adiunkt w Katedrze Fizyki Uniwersytetu i Politechniki (wówczas połączonych w jedną uczelnię). Rok później, w 1948, przeniósł się na Katedrę Radiotechniki Wydziału Mechaniczno-Elektrotechnicznego, a po powstaniu w 1951 Wydziału Łączności mianowano Suskiego zastępcą profesora na tym wydziale. Od 1954 był kierownikiem Katedry Podstaw Telekomunikacji; prowadził na Wydziale Łączności zajęcia z Podstaw Telekomunikacji, później przekształconych w Teorię Obwodów Elektrycznych (tzw. "druty").

Pracując już na uczelni nie porzucił swojej przedwojennej pasji – szermierki – i w roku 1950 w barwach AZS Wrocław wywalczył mistrzostwo Polski w szabli.

Podczas wydarzeń Marca 1968, wraz z innymi profesorami ówczesnego Wydziału Łączności (później przekształconego w Wydział Elektroniki) – Zbigniewem Żyszkowskim i Tadeuszem Tomankiewiczem – wziął udział w demonstracjach studenckich^[1]. Pomimo licznych osiągnięć naukowych jego bezkompromisowa postawa wobec rzeczywistości PRL spowodowała, że profesurę otrzymał dopiero w 1974. Do emerytury był kierownikiem Zakładu Teorii Techniki Mikrofalowej.

W uznaniu zasług i postawy moralnej profesora, tak w młodości, jak również w trudnych latach PRL, papież Jan Paweł II wręczył mu medal Pro Ecclesia et Pontifice. W 1994 nadano imię prof. Suskiego nowemu budynkowi ówczesnego Instytutu Telekomunikacji i Akustyki (bud. C-5 przy ul. Janiszewskiego 7/9), a w grudniu 2005 w hallu odsłonięto płaskorzeźbę przedstawiającą jego patrona.

Przypisy