Mewa obrożna
Z Wikipedii
| Mewa obrożna | |||||||||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||||||||
| Systematyka | |||||||||||||||||||||||||||||
| Domena | eukarioty | ||||||||||||||||||||||||||||
| Królestwo | zwierzęta | ||||||||||||||||||||||||||||
| Typ | strunowce | ||||||||||||||||||||||||||||
| Podtyp | kręgowce | ||||||||||||||||||||||||||||
| Gromada | ptaki | ||||||||||||||||||||||||||||
| Nadrząd | neognatyczne | ||||||||||||||||||||||||||||
| Rząd | siewkowe | ||||||||||||||||||||||||||||
| Rodzina | mewy | ||||||||||||||||||||||||||||
| Gatunek | mewa obrożna | ||||||||||||||||||||||||||||
| Nazwa systematyczna | |||||||||||||||||||||||||||||
| Xema sabini | |||||||||||||||||||||||||||||
| (Sabine, 1819) | |||||||||||||||||||||||||||||
| Podgatunki | |||||||||||||||||||||||||||||
| X. s. sabini X. s. palaearctica X. s. tschuktschorum X. s. woznesenskii |
|||||||||||||||||||||||||||||
| Status ochronny | |||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
 Galeria zdjęć w Wikimedia Commons |
|||||||||||||||||||||||||||||
.gif/240px-Horizontal_rule_line_(black-blue).gif){kind=small}
Mewa obrożna (Xema sabini, dawniej również Larus sabini) - średni ptak wodny z rodziny mew, zamieszkujący w zależności od podgatunku:
- Xema sabini sabini syn. X. s. sabina - od kanadyjskiej Arktyki po zachodnią Grenlandię
- Xema sabini palaearctica - od Svalbardu po Półwysep Tajmyr i deltę Leny
- Xema sabini tschuktschorum - Półwysep Czukocki
- Xema sabini woznesenskii - od północno-wschodniej Syberii po Alaskę.
Różnice pomiędzy podgatunkami są słabo zaznaczone, w związku z tym często gatunek Xema sabini uznaje się za jednorodny i w ogóle nie wydziela podgatunków.
Ptaki wszystkich podgatunków zimują na południowym Pacyfiku i Atlantyku. W Polsce pojawia się wyjątkowo.
- Cechy gatunku
- Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. W szacie godowej grzbiet oraz barki popielate, końce skrzydeł i krawędzie natarcia do nadgarstka czarne. Pomiędzy kolorami czarnym i popielatym na wierzchu skrzydła biały trójkąt. Głowa ciemnoszara, oddzielona od reszty ciała czarną obrożą na szyi, dziób i nogi ciemne, koniec dzioba żółty. Reszta ciała biała, ogon lekko wcięty. W szacie spoczynkowej głowa bieleje, lecz potylica zostaje szara z ciemną półobrożą na karku. Osobniki młodociane podobne do dorosłych w szacie spoczynkowej. Popielata plama na wierzchu ciała przechodzi przez kark na potylicę. Pokrywa ją gęste, brązowe prążkowanie, a na końcu ogona znajduje się szeroki ciemny pasek. Upierzenie dorosłych osiągają w wieku 3 lat.
- Wymiary średnie
- dł. ciała ok. 30-35 cm
rozpiętość skrzydeł ok. 80-85 cm
waga ok. 140-225 g - Biotop
- Brzegi mórz i jeziora w pasie tundry. Poza okresem lęgowym otwarte morze.
- Gniazdo
- Na ziemi, w trawie lub mchu, w pobliżu brzegu. Gnieździ się pojedynczo lub w małych koloniach, często razem z rybitwami popielatymi.
- Jaja
- W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w maju-lipcu 2 jaja.
- Wysiadywanie
- Jaja wysiadywane są przez okres około 24 dni przez obydwoje rodziców.
- Pożywienie
- Wodne i lądowe kręgowce oraz bezkręgowce, które zbiera z powierzchni wody, chwyta na ziemi lub w locie. Rabuje również gniazda innych ptaków.
- Ochrona
- Gatunek chroniony.
Zobacz też: przegląd zagadnień z zakresu biologii, fauna Polski, ptaki Polski.
