Milicja Harun al Rashid
Z Wikipedii
Milicja Harun al Rashid – terytorialna kolaboracyjna formacja zbrojna złożona z muzułmanów z Sandżaku podczas II wojny światowej
W okresie okupacji niemiecko-włoskiej na obszarze serbskiego Sandżaku doszło pod koniec 1941 r. do powstania muzułmańskich milicji nazwanych Harun al Rashid na cześć słynnego abbasydzkiego kalifa Haruna al Rashida, który panował w latach 786-806. Pełniły one funkcję obrony terytorialnej. Była to formacja słabo uzbrojona, wyposażona i wyszkolona, licząca w 1943 r. ok. 8-10 tys. ludzi. Jej przywódcą był duchowny Hafiz Sulejman Pacariz. Niemieckie i włoskie władze okupacyjne z życzliwością patrzyły na jej rozwój i działalność, gdyż wykorzystywały ją do zwalczania na obszarze Sandżaku komunistycznej partyzantki Josipa Broz Tity. Pod koniec października 1943 r. muzułmańska milicja Sandżaku została podporządkowana SS, a konkretnie miejscowemu dowódcy SS i policji SS-Sturmbannführerowi Karlowi von Kremplerowi, który utworzył z części milicjantów tzw. Muselmanengruppe von Krempler. Niemcy zreorganizowali ją w kompanie i bataliony, przydzielając własnych oficerów i podoficerów. Jej członkowie dostali też niemieckie mundury oraz włoskie uzbrojenie i wyposażenie. Na głowach nosili czerwone fezy lub białe albańskie jarmułki. Pod koniec 1943 i w I poł. 1944 r. uczestniczyli w wielu niemieckich operacjach antypartyzanckich, obejmujących też obszary przylegające do Sandżaku. W lipcu 1944 r. z muzułmańskich milicjantów Niemcy sformowali Policyjny Pułk Selbschutzu SS "Sandżak" (Polizei-Selbstschutz-Regiment "Sandschak").